Buenos Aires

¨Tia, tia, tia!¨ Drie kinderen in de leeftijd van 3 tot 8 jaar springen om me heen! Mijn lief heeft de jongste net het woord ´tia´ geleerd. Tante. Ik had er nog niet zo over nagedacht, maar opeens heb ik een schoonfamilie. En ben ik tante. De jongere broertjes van Gauchito en nog een klein meisje van een andere broer. Ik til de jongste op om zijn autootje te bewonderen en we lopen naar de grote tafel. Na een paar weken doorgebracht te hebben bij mijn schoonfamilie is het grappig om te ontdekken waar bepaalde gewoontes of trekjes van mijn lief vandaan komen. Als hij eigenwijs is, is hij net zijn vader. Zijn zachte, emotionele kant heeft hij van zijn moeder. Ook hier laat hij zijn kleingeld overal slingeren.
Het is de verjaardag-asado van mijn lief. Er hangt een heel lam boven een vuur en er staat een lange, lange tafel voor een man of 30 gereed. Het is een gemeleerd gezelschap, familie, vrienden, 2 amerikanen die voor even werken op de estancia, kinderen en aantal jongens van een jaar of 16. Zij hebben hun gitaar en acordeon meegebracht en spelen tweestemmig droevige zamba´s en vrolijke chacarera´s. Er is een zacht licht van een lantaarn aan het huis en de bijna volle maan.

Daarna hebben we twee dagen vrij en omdat we dat nu eenmaal zo gepland hadden, gaan we naar Buenos Aires. Het is eigenlijk te warm. Véél te warm. Maar uitgerust met flessen water en beide ramen van de auto volledig open, gaan we op pad. Voor mij is het een nieuwe ervaring om per auto door Argentinië te reizen. Ik heb deze weg alleen nog maar afgelegd in een luxe, gekoelde bus, waarin ik wegdoezelde en op de plaats van bestemming pas weer wakker werd. Ik kijk naar de uitgestrekte pampa, de mooie estancia´s die we tegenkomen, maar ik zie ook het stof (mijn hemel, wat is er toch veel stof op de pampa), de soms verslechterde wegen en uitgestorven dorpjes. We zitten in een sauna van zo´n 50 graden, de buitentemperatuur loopt tegen de 40, maar in de auto met de hete lucht van het asfalt en het stof ligt deze hoger. Ik kijk naar mannen die aan de weg werken in de palle zon en daarna naar mijn lief. Ik kan me erover blijven verbazen, die latino´s; ze transpireren wel, maar worden ze rood? Nee hoor. Krijgen ze opgeblazen vingers en enkels? Nee hoor. Ik blijf het oneerlijk vinden. Hoewel ik wel blij met mijn goudbruine huid nu (alle tekenen van zonneallergie en rode vlekken zijn na een week als sneeuw voor de zon verdwenen). Ik ben er trots op dat ik zelfs al zo bruin ben als de ongebruinde huid van mijn lief.
Maar goed, na ruim een uur komen we aan in Buenos Aires! Ik zie een grote sky-line met allemaal indrukwekkend hoge gebouwen terwijl aan onze weerszijden de krottenwijken beginnen. Ik heb deze wijken nog nooit gezien, dus op slag ben ik de warmte in de auto vergeten als ik zie hoe mensen boven het verhitte asfalt hun was ophangen en boven hun huis iets van een dak proberen te naaien van twee afgescheurde doeken.
Uiteindelijk komen we aan op Avenida 9 de Julio, de breedste avenida in een stad ter wereld. En dan krijg ik weer een nieuwe ervaring in de stad die ik zo goed ken; welkom in de stad waar je niet linksaf kunt slaan! Gewend aan taxi´s en bussen in deze stad, heb ik nooit echt nagedacht over het rijden in Buenos Aires (hoewel ik bij taxi´s wel een oogje in het zeil hield of ze niet een grote omweg maakten). Maar nu moet ik mijn lief naar ons hostel in San Telmo navigeren. En het is een openbaring hoe kalm en beheerst mijn lief ons door de straten van Buenos Aires manoevreert, terwijl hij herhaaldelijk drie-keer-rechts berekent om uiteindelijk op onze plaats van bestemming te komen. En drie-keer-rechts betekent niet een kleine omweg van een paar meter, het kan namelijk wel heel lang duren voor er eindelijk een rechts komt en je dus al ver voorbij je bestemming bent.
He-le-maal doorweekt komen we aan in San Telmo.

´s Avonds is het tijd voor Villa Malcolm, de milonga voor de vrijdagavond. Na ruim 9 maanden afwezigheid besef ik dat ik weer van voren aan kan beginnen met mijn ´integratie´ in de tangowereld. Maar gelukkig zie ik enkele bekenden en is het genieten om weer naar de prachtige dansers te kijken en die oude , klassieke tango´s weer te horen. Ondanks dat mijn lief naast me zit (zucht, een not-done in de tangowereld; je vriendje dat niet danst meenemen), word ik gelukkig snel ten dans te gevraagd. Het duurt ook maar twee tango´s om weer dat gevoel van vorig jaar terug te krigen. Het is waar wat ze zeggen: spieren bouwen een geheugen op en kunnen bewegingen zelfs na zeer lange tijd weer moeiteloos uitvoeren. Terwijl een taxi ons na de milonga na het hostel brengt, zie ik de stad weer aan me voorbij gaan terwijl ik tegen mijn lief aanleun, een beetje een frisse wind door de geopende raampjes en voor een eerste keer, een geslaagde milonga achter de rug.

De volgende dag is het zo mogelijk nog heter. Ik kan me dit soort dagen van vorig jaar als een zeldzaamheid herinneren, nu lijken deze dagen meer de norm. De zon die fel brandt, geen zuchtje wind, het hete asfalt en de chaos van San Telmo. Ik vind het stiekem toch wel weer heerlijk om er te zijn. Na een iets te korte nacht in een kamer zonder ventilatie, stappen we om 10 uur de deur uit, blij met wat frisse lucht. We slenteren door San Telmo en ik laat mijn lief alle plekjes van vorig jaar zien. We lopen langs het marktje op Plaza Dorrego en ik koop alweer een paar mooie oorbellen. Terwijl we onder bomen een heerlijk ijskoud sapje nemen en kijken naar de bedrijvigheid op Plaza Dorrego maken we een plan. Blijven we nog in BA en zo ja, wat gaan we doen? Of gaan we terug naar de Estancia en koelen daar af in het zwembad? Het is nu één uur, we kunnen om drie uur aan het zwembad liggen...Ondanks dat het heel fijn is om terug te zijn, de gedachte aan dat koude water, fris gras en een windje, dat geeft wel de doorslag.

Maar dan, een kilometer of 30 van San Antonio de Areco, begint de motor te roken. En te sputteren. En we moeten langs de kant stoppen. Terwijl mijn lief de klep omhoog gooit, komt er nog meer rook te voorschijn. En de motor sputtert nog wat na, maar er is daarna officieel geen leven meer in te krijgen. Mijn lief haalt zijn telefoon te voorschijn en ziet nog net het ´batterij leeg´ berichtje knipperen, voordat ook deze uitvalt (een duidelijk ´ik had het je vannacht nog zo gezegd!´-moment, dat kan ik je wel zeggen). Mijn Nederlandse telefoon kan het Argentijnse netwerk zo midden op de pampa maar moeilijk vasthouden, dus hoewel we proberen te bellen, lukt ook dat niet. Met nog maar 3 slokken water in de fles en de 40 graden hitte, zit er maar één ding op. Liften. Maar dan zien we net op dat moment de streekbus naar San Antonio de Areco aankomen en deze wil ons gelukkig meenemen. In het centrum springen we uit de bloedhete bus en lopen we naar het huis van mijn zwager en schoonzus. We zijn compleet oververhit en het duurt twee flessen water en ruim een kwartier voor we een beetje op adem komen. Er worden wat telefoontjes gepleegd naar verzekering en wegenwacht en dan worden we terug gebracht naar de auto. Ik mag rustig blijven zitten bij mijn zwager en schoonzus, lekker onder ventilator, wachten tot mijn lief eindelijk terug komt. Maar écht niet dat ik dat ga doen, hem een beetje alleen laten langs de kant van de weg. Nadat het voor mijn zwager duidelijk is dat ik écht niet meer met hem meega, rijdt hij weg. We hebben twee flessen water en wat koekjes en het wachten begint. Er is hier geen ANWB-wachttijd van drie kwartier. Een uur gaat voorbij. We krijgen gezelsschap van een jong straathondje (of is het wel een straathond als hij op het platteland leeft?). Nog een uur gaat voorbij. Nog een uur gaat voorbij. De zon gaat langzaam onder en eindelijk tegen 8 uur zien we oranje lichten in de verte knipperen...de truck om de auto op te slepen. En hoewel ik weet dat we nog lang niet thuis zijn, is gelukkig het ergste wachten voorbij. één ding scheelt; met zulke temperaturen en liters water hoef je zelfs na uren nog niet te plassen.