La Señora
Blijf op de hoogte en volg Mayke
11 Januari 2014 | Argentinië, Gobernador Andonaegui
Aan de horizon gaat de zon onder; het kleurt diep oranje naar rood naar paars en boven ons diep blauw, terwijl een diepwitte maan en flonkerende sterren tevoorschijnkomen. De lucht is zwoel en om ons heen zoemen libelles en vlinders. Voor ons uit rijdt een grote kudde paarden die aangedreven wordt door mijn lief op een galoperend paard. Het geluid van een lasso die knalt en stof dat opwaait. En ik? Ik zit achter hem op datzelfde paard, met één hand om zijn middel geslagen, terwijl ik lekker tegen hem aanleun.
Nadat we de paarden hebben weggebracht gaan we nog op bezoek bij een paard van mijn lief, die een aantal weken geleden een veulen heeft gekregen. Terwijl de hemel steeds donkerder wordt is het op de pampa muisstil en neemt het gezoem van libelles, vlinders en muskieten toe. We lopen door kuddes runderen met schattige kleine kalfjes en wanneer mijn lief fluit, komt de kudde paarden onze kant op. Ah, daar is ze, de lieve kleine merrie, aan de zijde van haar moeder.
Ik zou willen dat ik hier ook maar één woord van had verzonnen, maar nee, net als alles hier, lijk ik in de setting van een film als Australia te zijn beland. Na enkele dagen galopeer ik alweer mee op mijn eigen paard voor drie maanden; een lieve gemeleerd witte merrie die Primavera (lente) genoemd wordt. Een sierlijk, eigenwijs ding en zoals mijn lief me zei: ¨medio tuttebel, net als jij¨. Ze begint me te herkennen als ik ´s ochtends iets later dan mijn lief aankom; een bries en oortjes die flapperen en een knabbel aan mijn riem. Wannabe-gaucha of niet; na twee dagen Nederlandse broeken en afgeknelde enkels en dijen, trek ik voor het eerst mijn bombacha aan en voel ik een opluchting. De fijne, witte stof, de pasvorm die nergens knelt of bewegingsvrijheid beperkt; het is heerlijk! En omdat de zon brandt aan de hemel, de temperatuur vandaag oploopt tot zo´n 40 graden en ik na enkele dagen rood vlekkerig ben en een hitteallergie ontwikkel (terwijl aan mijn zijde mijn lief alweer prachtig goudbruin is gekleurd, hoe oneerlijk!), zet mijn lief een sombrero op mijn hoofd. Gosh, wat een opluchting. Ik snap ze wel, die gaucho´s. Niet alleen is hun kleding mooi en voorzien van een perfecte pasvorm om paarden te drijven en koeien te vangen; het biedt wel echt verkoeling. Toch blijf ik de toen hebben met mijn lief en de gaucho's, die nog met zware laarzen en een warme boina op hun hoofd de hele dag in de warme zon hard werken.
Terwijl die avond een flinke storm boven ons hoofd losbarst en de natuur weer afkoelt naar een schappelijke 32 graden, kijken we die film Australia en mijn neefje, laten we hem maar even Gauchito noemen, begint me señora jefe te noemen (misses boss); want ik lijk wel op Nicole Kidman! Ook ben ik de señora in het onderdeel van het verhaal van de gidsen die de groepen toeristen komen brengen; ´dat is de señora van de Gaucho´. Aan het eind van de dag zit mijn hele huid onder het stof, zijn mijn nagels diepzwart en pluist mijn haar als een malle. Maar wat vind ik het fijn! En is die koude douche aan het eind van de dag nog lekkerder dan normaal.
De dagen vullen zich snel: in de ochtend drie cabalgatas (paardrijtochten) met toeristen, daarna een lunch, de show en wederom een lange, lange cabalgata. Het wisselend enorm, de groepen toeristen die komen. Er zijn mensen met een 'muy buena onda', met wie we gezellig kunnen kletsen en die geïnteresseerd zijn in het leven hier. Aan de andere kant komen er toeristen die met hun blikje bier op het paard geen enkel idee hebben waar ze zich bevinden. Ik vind het onvoorstelbaar. Soms hebben we rond 3 uur even tijd voor een siësta: even snel naar huis voor een ijskoude douche en een dutje terwijl de ventilator op topspeed staat. Vaak zijn we tegen half 9 's avonds klaar.
En hoewel het al heel wat lijkt en toeristen me al vol enthousiasme op de foto zetten als ik aan kom rijden (´there she comes!´), eigenlijk is het nog niks. En soms heb je dan van die dagen dat mijn frustratie hoog oploopt; ik weet nog steeds niet hoe ik zo´n handgemaakt leren halster om moet krijgen, als ik galoppeer dan mis ik de verfijning en zo ben ik al regelmatig met knieën en voeten tegen hekjes en palen aangeknald (au!). Ik weet dat ik over een paar weken zal lachen om die malle eerste week, toen ik alles nog moest leren. Maar voor nu is dat ene moment, ´s avonds na het werk, als ik achterop het paard bij mijn lief naar huis galoppeer, het hoogstepunt der hoogtepunten van mijn dag.
Nadat we de paarden hebben weggebracht gaan we nog op bezoek bij een paard van mijn lief, die een aantal weken geleden een veulen heeft gekregen. Terwijl de hemel steeds donkerder wordt is het op de pampa muisstil en neemt het gezoem van libelles, vlinders en muskieten toe. We lopen door kuddes runderen met schattige kleine kalfjes en wanneer mijn lief fluit, komt de kudde paarden onze kant op. Ah, daar is ze, de lieve kleine merrie, aan de zijde van haar moeder.
Ik zou willen dat ik hier ook maar één woord van had verzonnen, maar nee, net als alles hier, lijk ik in de setting van een film als Australia te zijn beland. Na enkele dagen galopeer ik alweer mee op mijn eigen paard voor drie maanden; een lieve gemeleerd witte merrie die Primavera (lente) genoemd wordt. Een sierlijk, eigenwijs ding en zoals mijn lief me zei: ¨medio tuttebel, net als jij¨. Ze begint me te herkennen als ik ´s ochtends iets later dan mijn lief aankom; een bries en oortjes die flapperen en een knabbel aan mijn riem. Wannabe-gaucha of niet; na twee dagen Nederlandse broeken en afgeknelde enkels en dijen, trek ik voor het eerst mijn bombacha aan en voel ik een opluchting. De fijne, witte stof, de pasvorm die nergens knelt of bewegingsvrijheid beperkt; het is heerlijk! En omdat de zon brandt aan de hemel, de temperatuur vandaag oploopt tot zo´n 40 graden en ik na enkele dagen rood vlekkerig ben en een hitteallergie ontwikkel (terwijl aan mijn zijde mijn lief alweer prachtig goudbruin is gekleurd, hoe oneerlijk!), zet mijn lief een sombrero op mijn hoofd. Gosh, wat een opluchting. Ik snap ze wel, die gaucho´s. Niet alleen is hun kleding mooi en voorzien van een perfecte pasvorm om paarden te drijven en koeien te vangen; het biedt wel echt verkoeling. Toch blijf ik de toen hebben met mijn lief en de gaucho's, die nog met zware laarzen en een warme boina op hun hoofd de hele dag in de warme zon hard werken.
Terwijl die avond een flinke storm boven ons hoofd losbarst en de natuur weer afkoelt naar een schappelijke 32 graden, kijken we die film Australia en mijn neefje, laten we hem maar even Gauchito noemen, begint me señora jefe te noemen (misses boss); want ik lijk wel op Nicole Kidman! Ook ben ik de señora in het onderdeel van het verhaal van de gidsen die de groepen toeristen komen brengen; ´dat is de señora van de Gaucho´. Aan het eind van de dag zit mijn hele huid onder het stof, zijn mijn nagels diepzwart en pluist mijn haar als een malle. Maar wat vind ik het fijn! En is die koude douche aan het eind van de dag nog lekkerder dan normaal.
De dagen vullen zich snel: in de ochtend drie cabalgatas (paardrijtochten) met toeristen, daarna een lunch, de show en wederom een lange, lange cabalgata. Het wisselend enorm, de groepen toeristen die komen. Er zijn mensen met een 'muy buena onda', met wie we gezellig kunnen kletsen en die geïnteresseerd zijn in het leven hier. Aan de andere kant komen er toeristen die met hun blikje bier op het paard geen enkel idee hebben waar ze zich bevinden. Ik vind het onvoorstelbaar. Soms hebben we rond 3 uur even tijd voor een siësta: even snel naar huis voor een ijskoude douche en een dutje terwijl de ventilator op topspeed staat. Vaak zijn we tegen half 9 's avonds klaar.
En hoewel het al heel wat lijkt en toeristen me al vol enthousiasme op de foto zetten als ik aan kom rijden (´there she comes!´), eigenlijk is het nog niks. En soms heb je dan van die dagen dat mijn frustratie hoog oploopt; ik weet nog steeds niet hoe ik zo´n handgemaakt leren halster om moet krijgen, als ik galoppeer dan mis ik de verfijning en zo ben ik al regelmatig met knieën en voeten tegen hekjes en palen aangeknald (au!). Ik weet dat ik over een paar weken zal lachen om die malle eerste week, toen ik alles nog moest leren. Maar voor nu is dat ene moment, ´s avonds na het werk, als ik achterop het paard bij mijn lief naar huis galoppeer, het hoogstepunt der hoogtepunten van mijn dag.
-
11 Januari 2014 - 18:12
Linda Moerman:
Hey Mayke,
Je bent echt belandt in een andere wereld maar het klinkt als een fantastische wereld. Geniet er van samen, lijkt me geen moelijke opdracht,
Groetjes,
Linda -
11 Januari 2014 - 18:21
Chris:
Dit is gewoon...jaloersmakend. Bah.
En hartstikke gegund natuurlijk :D Heel gaaf om te lezen dat jullie genieten!
Xx -
12 Januari 2014 - 08:40
Paps En Mams:
Romantisch hoor, zo'n ,,medio tuttebel/gaucha/señora'' met haar gaucho Pablo op de pampa!
Geniet er maar lekker van met z'n beidjes.....
Liefs xx -
12 Januari 2014 - 10:45
Christiana:
Een wereld en een leven om nooit meer los te laten! Prachtig om te lezen hoe je geniet van de kleine dingen! Dat is wat er in het leven toe doen. Ya se te pegó el che viste? Jajaja. Disfrutalo con tu hombre maravilloso! Besos -
13 Januari 2014 - 18:09
Diny Floors Kolkman:
Maaike dag, ik wildere wel eens zien rijden daar, het klinkt echt fantastisch wat je zoal schrijft, maar volgens mij moet je toch echt aan de warmte wennen, toch!!
Het zijn ook lange dagen denk ik, maar fijn dat je het zo naar je zin hebt.
Hartelijke groet, diny.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
