La Tormenta

´Wat doen jullie in Nederland als de stroom uitvalt?´, vraagt mijn schoonpapa. We eten op de veranda bij kaarslicht, terwijl de regen naar beneden klettert op nog geen halve meter afstand. Ein-de-lijk is daar de storm die verkoeling brengt. Ik wist dat het kon stormen in Buenos Aires, en regenen. Maar zo midden op de pampa heb je een groots uitzicht op dat natuurlijke geweld. Eerst de groene, oranje, donkerblauwe wolken die aan komen drijven op kilometers afstand. Dan de wind die opsteekt en eindelijk zuurstof met zich meebrengt. Terwijl de avond valt en de schemer komt, zien we hemel iedere paar seconden oplichten. Onweer. We pakken de tuinstoelen en we gaan midden in de tuin zitten om naar de wolken te kijken en de wind om ons heen te voelen. Gauchito en mijn lief vertellen verhalen over die keren dat het zo erg stormde dat....
Ondertussen valt de stroom uit. Nu snap ik waar al die skypeproblemen vandaan kwamen. Er hoeft maar een minibriesje te staan, of erge bewolking te zijn of een paar regendruppels te vallen, of de electriciteit valt uit. De ene keer voor een paar minuten. De andere keer voor een paar uur. Het is niet erg, het huis staat vol kaarsen en iedere kamer heeft een zaklantaarn.
Het leven is hier zo één en zo afhankelijk van de natuur, dat is heel mooi om mee te maken. Ookal stonden we al een paar keer in ons mooie pak klaar om naar het stadje te gaan om lekker wat te drinken of wat folklore te gaan kijken, en we toch niet konden gaan omdat er een storm aankwam. En de twee daaropvolgende dagen ook niet, omdat door de modder geen auto´s kunnen. We kijken nauwelijks op internet, en zeer weinig tv. Deze staat alleen aan voor wat folkloremuziek op de achtergrond. We eten zelfgekweekte groenten uit de tuin en de hele vriezer ligt vol met vlees van de pampa. Het zijn wel lange werkdagen, dat dan weer wel. En het werk kan nooit losgelaten worden; ook na het werk is er rondom het huis veel te doen. Omdat we wonen op de estancia zie je iedere dag dezelfde mensen (ook op je vrije dag) en ben je erg afhankelijk van elkaar. Nu onze auto kapot is, kunnen we ook het terrein niet af. En dat voor ruim een week. Misschien nog wel meer, want wie weet hoe lang het nog duurt? En dat maakt je wereld klein, maar wel heel rustig. Je moet zorgen dat je het goed houdt met elkaar, met je partner, je kinderen, je collega´s, want je woont en werkt met hen. Mensen lopen in en uit; je zorgt voor elkaars kinderen, je leent elkaar een auto. Voor deze drie maanden kan ik er helemaal in mee; het is een rustige wereld en door de beperking van keuzes en mogelijkheden ontstaat er een tevreden gevoel. Ik kom er nu pas achter wat mijn lief allemaal kan als het gaat om techniek, auto´s, bouwen, koeien en andere dieren. In mijn ogen is hij half dierenarts, half automonteur, half electricien, kok, aannemer en nog meer. Mijn schoonouders ogen tevreden met hun leven, dat al 25 jaar uit deze estancia bestaat. Ze fluiten, ze lachen, ze kletsen. Maar toch, in één van de vele gesprekken die ik met mijn schoonmama heb, proef ik berusting. Er is geen mogelijkheid tot een ander leven. Er is inflatie (als ik boodschappen doe betaal ik een Europese prijs, maar ik heb dan ook een Europees loon), er is armoede, werkloosheid. Dit is het leven en er is geen andere keuze. Of ze ooit droomde van een ander leven? Misschien wel. Getrouwd op haar 16de, moeder van 3 jongens op haar twintigste. Maar ze heeft het goed met haar man, haar kinderen en haar huis. ´Este es la vida´, vertelt ze. Waarnaar ze fluitend de veranda gaat vegen.
Natuurlijk geldt dit ook voor heel veel mensen in Nederland. Hardwerkende mensen, boerenbedrijven, arme mensen. Maar ik weet niet, iets aan de uitgestrektheid en oneindigheid van de pampa´s maakt dat de wereld hier veel kleiner voelt.

Bam! De oplichtende hemel is veranderd in lichtflitsen die door de hemel klieven en er volgt een zware klap. Met die klap vallen de eerste regendruppels en dat is het teken om de stoelen op te pakken en naar de veranda te rennen.

De volgende dag is het een heerlijke stormachtige dag. Gelukkig is het droog, maar er drijven zware wolken over, er staat een harde wind en het is heerlijk afkoelen en uitwaaien ter paard. Om het banjeren door de modder niet te vergeten. Onderweg naar de estancia wordt ik vergezeld door mijn nieuwe bondgenoot Cirilo, een jonge borderkollie van 8 maanden die niets heerlijkers vindt als door de plassen te banjeren en door de modder te rollen (om daarna op bed te springen). Hij springt achter uilen aan en jaagt de koeien op. Ook dat vind ik mooi om mee te maken; de honden krijgen geen enkele training, maar zodra gaucho´s vee of paarden drijven rennen de honden mee en weten instinctief welke kant ze de kudde op moeten drijven.
Aangekomen bij de stallen zie ik Primavera niet. Ik vraag mijn lief waar ze is, maar hij beantwoordt dat ik voor vandaag een ander paard krijg. Die van zijn vader. Oef, dat is me nogal een hengst. Het paard met een bijna koninklijke uitstraling, vooral met mijn schoonpapa erop. Ik stijg op en giechel als we gaan lopen. Vergeleken met deze hengst trippelt Primavera! De dames van de keuken, de gaucho´s en de paarden zijn allemaal in een opperbest humeur. Deuren en ramen worden opengegooid, de mensen lachen en kletsen; ein-de-lijk is er weer zuurstof!!

Maar dan blijft het de hele week stormen. Niet de hele week de hele dag. Maar om de twee dagen. En dat is voldoende om de wegen onbegaanbaar te maken voor auto´s. De enige manier voor mij om het huis te verlaten en op de estancia te komen is ter paard of in een vier-wielaangedreven jeep of hummer. Maar om in deze modder paard te rijden moet je wel een gaucho zijn, en zulke auto´s hebben we ook niet. Na drie dagen bij het huis begint het dan toch wel te kriebelen bij mij. Ik probeer me in te houden, want dit is nu eenmaal het leven op de pampa. Maar wat ben ik blij als de wegen eindelijk genoeg zijn gedroogd, dat ik én het huis kan verlaten én we naar het centrum van het stadje kunnen! Na twee uur rondslenteren in het centrum van San Antonio de Areco en de mooie handgemaakte artikelen kan bekijken in oude winkeltjes, en een ijskoud biertje op een terras op het grootste plaza van het centrum voel ik me weer een ander mens. En kan ik me opnieuw vol rust en tevredenheid in mijn eigen little house on the prairie storten.