Un dia de Buenos Aires

Ik moet stoppen. Stoppen. NU. Dwalend door gangen weet ik niet welke ik moet kiezen! Oude verhalen en prachtige prentenboeken over de geschiedenis van Buenos Aires en de tango. Ik ben in Liberia Alteneo, een boekwinkel die hoog in de top 20 van de mooiste boekenwinkels van de wereld staat. Liberia Alteneo bevindt zich namelijk in een oud theater. 100 jaar geschiedenis, de sfeer is oud en rustig, gezellige rock'n roll klinkt uit de speakers. De boeken zijn het einde. En nu zit ik in het café midden in dit gebouw deze blog op mijn telefoon te schrijven (deze keer helaas dus geen lay-out of alinea's en ik kan ook geen foto's van mijn camara uploaden). Om de praktische reden dat mijn internetverbinding thuis weggevallen is, maar stiekem omdat ik me even een schrijfster temidden van al deze legendes wil voelen. Ik blader door een prachtig boek over tango en zie opeens een grote foto van El Cantor met zijn orquesta in een hoofdstuk over de geschiedenis van orquesta tipica's. Lang leve de wifi en smartphone, ik kan er een foto van maken en meteen met hem delen. Natuurlijk koop ik het boek. Vandaag is het zwerfdag. Ik heb twee dagen vrij van Spaanse les, omdat de Argentijnen twee jaar geleden carnaval hebben geadopteerd als nationale feestdagen. Voor mij eigenlijk best jammer, want de Spaanse lessen gaan juist zo goed. Al een hele tijd geleden heb ik geaccepteerd dat niet Nederlands, maar Spaans de taal is van de uitzonderingen. Al een hele tijd geleden ben ik gestopt met het stellen van de waarom-vraag en geprobeerd me in te stellen op de taal zoals een kind dat doet. De taal over me heen laten komen. En nu kan ik in de verleden, tegenwoordige en toekomstige tijd spreken. Halleluja. Maar goed, vandaag dus zwerfdag. Lange wandelingen en mooie gebouwen binnenlopen. Ik loop door de stad en ga de kathedraal in die zo pontificaal Plaza de Mayo flankeert en waar ik iedere dag langsloop. Een kathedraal die een kopie is van kathedraal Boudien (kan zijn dat ik hier een typefout maak) uit Parijs. En terwijl een beveiliger me van een afstandje volgt (hij heeft in zijn hoofd gehaald dat hij me moet beschermen omdat ik alleen ben), dwaal ik door alle zijflanken van de kathedraal en vind ik het graf van José San Martin, bevrijder van Argentinië. Twee bewakers in vol ornaat beschermen zijn tombe.

Of ik al plannen heb vanavond? En of ik zin heb om mee te gaan naar een gig van de bassist. Nou ja, plannen genoeg natuurlijk. Milonga diez, milonga Villa Malcolm en nog tien andere milonga's om te bezoeken. Maar mijn rechter grote teen laat me een bevestigend antwoord terugschrijven. Even geen dansjes vanavond, maar wel veel muziek. Ik vraag verder ook niet door. Een gig van de bassist is altijd leuk. Kleine zaaltjes, oude tangobarretjes. Dus terwijl de taxi door het verkeer manoeuvreert en we kletsen, heb ik niet in de gaten dat deze ons ver Palermo inbrengt en opeens stilhoudt bij een kruispunt. Daarachter ligt een park. En in dat park staat een megagroot podium en zitten honderden mensen te luisteren. Op het podium staat een 60-koppig orquesta en voor op het podium krijgen we de meest fantastische dans-en folkloreoptredens te zien. Met name salsa en chachacha. Ik kijk de Fotograaf verbaasd aan;'wist jij dit?'. Hij mompelt iets als 'ja, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden'. En of ik het leuk vind! De muziek knalt van het podium af, het is een fijne zomeravond en ook in het publiek beginnen mensen te dansen. Wat een feest! Twee uur lang geniet ik van kleurige kostuums, waanzinnige dansers en het live-orquesta. Ik heb nog niet eerder een salsa-orquesta live gehoord. Trompettisten, accordeons, zangeressen met grote bloemen in hun haar, violisten en bassisten, allen aangestuurd door een vrolijke dirigent. En dan die koebellen die krachtig het on-2 ritme aangeven. Het is fantastisch. Bijna net zo fantastisch als een tango-orquesta. En hoewel de Fotograaf, gewend aan het ritme en de tragiek van de tango, lichtelijk hyperactief raakt van het tempo en het spektakel van salsa, moet ook hij toegeven dat het 'impressive' was. Daarna hebben we honger. Heel erge honger. We belanden in één van die heerlijke pizza-restaurantjes en bestellen een grande napolitana. Zo'n grote pizza belegd met tomaten en olijven en heel veel druipende mozzarella. We krijgen er een lichtelijk onbestemd perzikdrankje bij, maar dat mag de pret niet drukken. Het is half één 's nachts en we zijn nog lang niet moe. De Fotograaf krijgt een mailtje binnen van de bassist; enkele muzikanten gaan nog in de Sanata bar spelen. Perfecto! Omdat ik vorig jaar in Palermo heb gezeten weet ik een bushalte die ons naar Montserrat kan brengen. Of eigenlijk twee. De bussen in Buenos Aires zijn een belevenis op zich. De mensen staan in een rij voor de bus. Ja, een hele strakke rij en niemand dringt voor. De bussen zelf zijn vrolijke retrobussen, gezellig vintage ingericht met oude stoelen en een retro dashboard. In tegenstelling tot de metro's, die echt oud en vintage en krakend zijn, zijn de bussen nieuw. En ieder van de 151 buslijnen heeft een eigen design. En als je geluk hebt zit je in een bus die 's nachts blacklight heeft, waardoor de busrit een feestje wordt. Terwijl de Fotograaf en ik tussen twee bushaltes heen en weer rennen om een bus te pakken die niet al helemaal vol zit, schieten we in de lach en kunnen we nog net een bus binnen strompelen. De Sanatabar zit al vol. We zitten ruim een uur gezellig met de muzikanten buiten op het terras, voordat de muzikanten zich klaarmaken voor het spelen. Samen met de dames plof ik aan een tafeltje, terwijl de heren hun instrumenten pakken. De Fotograaf heeft net een biertje genoeg op om
zich sterk genoeg te voelen om met zijn viola ook dat podium op te stappen. Terwijl hij de stukken helemaal niet kent. Maar net als El Cantor is hij een rasechte muzikant en hij weet zich door improvisatie overal in te redden. Blijkbaar valt er nog heel wat te jammen in de authentieke tango's. Heerlijke tango's tot vier uur 's nachts.

Wat gaat het dansen toch goed. Mijn lijf snapt opeens alle bewegingen en maakt boleo's en gancho's alsof ik nooit anders heb gedaan. De Bendita en Maldita Milonga's blijven mijn favoriet. El Cantor op het podium blijft en magisch moment. En terwijl ik op die avonden non-stop dans en hij na het concert zijn gasten te woord staat, lopen we altijd saampjes napratend naar huis. Het Orquesta van La Bandeonista is in volledige formatie terug van vakantie, dus dat betekent een heel fijne milonga erbij in mijn weekplanning. En ik heb Villa Malcolm overleefd. De milonga die door dansers als heel goed of als heel slecht wordt ervaren, natuurlijk overeenkomstig de mate van dansen die ze hebben kunnen doen. De milonga van vorig jaar, waar ik een beetje tegenop zag, omdat daar zulke goede dansers komen en ik mezelf nog aan dat tafeltje zie zitten, terwijl ik met open mond naar de kings and queens staar. De Danser van Bendita Milonga heeft zijn woord gehouden en hij neemt me mee naar Villa Malcolm. En gelukkig heb ik me druk gemaakt om niets, want ik zie naast hem een aantal bekende gezichten en ik word vaak genoeg ten dans gevraagd om aan het eind van de avond zeer pijnlijke voeten te hebben. Maar waarom zou ik schrijven over tango, als er iemand anders het al voor mij heeft gedaan? Een prachtig verhaal van een journalist die naar Buenos Aires komt voor een verhaal en geen enkel idee heeft van de tango. Een verhaal van iemand die toekijkt op een milonga en het magische van zo'n avond heeft weten te beschrijven. Als het je lukt om mijn blogs helemaal te lezen, dan ga alsjeblieft door met dit verhaal; http://m.mo.be/opinie/de-armen-van-een-ander