Dime, cómo?

De Fotograaf heeft zijn eerste viola-gig in Buenos Aires, in een orkestje van muzikanten onder leiding van een contrabassist, die het presteert zijn bas te bespelen als een cello. Zoals altijd heeft hij zijn fotocamera bij zich, maar aangezien hij nu degene is die op het podium staat en er toch wel een tikkeltje bewijs moet komen dat hij daar heeft gestaan, vraagt hij mij of ik foto´s wil maken. Na een 5-minuten-fotografiesnelcursus moet hij het podium op en blijf ik achter met een camera met veel te veel knopjes. Zoek het lichtpunt en richt daarop, zoiets zei hij. En zoek naar interessante dingen. Tja...Best relatief vage begrippen.
Maar zodra ik door de lens kijk, zie ik gezichten, handen, snaren en instrumenten opdoemen. Opeens zijn er schaduwen en lichtpunten, zijn er gezichtsuitdrukkingen en bewegingen. Twee uur lang vermaak ik me opperbest met de camera, terwijl het orkest haar muziek uitbundig ten gehore brengt. Door het kijken door de lens ervaar ik opeens de muziek weer in een andere dimensie. Opeens heeft elke muzikant een persoonlijkheid en zijn de onderlinge communicaties vast te leggen. De Fotograaf complimenteert me: ¨je hebt echt een goed oog¨. Na het optreden ga ik nog met La Bandeonista, de Fotograaf en nog enkele muzikanten naar de Sanata Bar. De muzikanten spelen verder in de sesiones de tango en met empanadas op tafel is het veruit gezellig.

De Fotograaf en ik leren elkaar steeds beter kennen en we zijn dikke vrienden aan het worden. Waarschijnlijk een vriendschap voor even in het hier en nu, maar wat is het leuk. Ik denk na over hoe twee mensen die uit twee ontzettend verschillende werelden komen, zo hetzelfde kunnen zijn (nature or nurture?). Volgens mij heb ik nog nooit eerder een persoon ontmoet die zo gelijk denkt en voelt als ik. Natuurlijk heb ik die ontmoetingen gehad dat ´het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen´ en ´het was meteen zo vertrouwd´ en ´er was een klik´. Maar dit is naast vertrouwd eigenlijk een tikkeltje bizar. Hij en ik zitten nu in dezelfde situatie: hij is twee weken langer dan mij in Buenos Aires, maar met mijn ervaring van vorig jaar, samen op een gelijk niveau. We mogen dus afgeven op de ´toeristen´, we lachen om iets kleins wat hier niet te krijgen is (zo zitten we op een avond een kabel te monteren aan een contact, want gewone stekkersnoeren hebben ze hier niet), we hebben beide last van dieren die onze keuken kidnappen (bij hem de kakkerlakken, bij mij de mieren) en hij en ik verdwalen allebei afzonderlijk van elkaar op hetzelfde punt als we zaterdagavond het gebouw La Usina del Arte zoeken en elkaar beschaamd moeten toegeven dat we een taxi hebben moeten nemen voor 800 meter. Als de één een vraag heeft, heeft de ander het antwoord en andersom. We kunnen tegen elkaar zeuren hoe vervelend het is om maar als ´rijke blondine met blauwe ogen´ benaderd te worden, want ook hij heeft er last van. We verwonderen ons over hetzelfde in deze wereld die Buenos Aires heet en een muziekvorm en dans die de tango heet. We hebben dezelfde cynische humor, dezelfde neiging en tegenstrijdigheid tot geanalyseer en emotionaliteit. Soms schrijven we elkaar op hetzelfde moment over hetzelfde onderwerp (vaak iets wat ons verwonderd), terwijl we beide aan een andere kant van de stad zitten. Na de concerten en milonga´s van afgelopen week zitten we urenlang te praten. Maar wat komen we uit verschillende werelden. Hij is in zijn kinderjaren opgegroeid in Duitsland en op zijn 12de naar Jeruzalem verhuisd. Opgroeiend in communes van hippies en revolutionisten. Het rumoerige, onrustige Jeruzalem, waar hij een politiek revolutionist werd, een jaar in de gevangenis heeft gezeten omdat hij militaire dienst weigerde en waar hij vanaf zijn 16de droomde over de wereld die beschreven werd in de tango´s die hij hoorde. Buenos Aires. De afgelopen jaren heeft hij in Rotterdam gewoond, waar hij aan de tango-academie studeerde en zo hebben La Bandeonista en hij elkaar ontmoet.
En dan ik, veilig en beschermd opgegroeid bij mijn beide ouders in een lieflijk dorpje in de Achterhoek, en zo niet-revolutionair dat ik nog nooit een regel strafwerk heb hoeven schrijven op school.
Maar wat lijken we op elkaar. En terwijl we onszelf verwonderen over Buenos Aires, de mensen en het leven hier, hebben we nog een gemeenschappelijk iets. Het totale onvermogen om om te gaan met de alles doordringende en omringende armoede hier. We hebben geen idee.

Zondagmiddag lig ik lui met mijn boek in het park. Het park ligt vol met gezinnen, stelletjes en oudere mensen die saampjes een wandelingetje maken. Het gezin is echt de hoeksteen van de samenleving en er is alle ruimte voor kinderen om kind te zijn. Ik geniet van de kleintjes die net zelfstandig kunnen lopen en in het hobbelige gras op hun luier vallen en hun oudere broertjes en zusjes die achter een bal aan rennen. Hoewel de kinderen onderwijs genieten, heeft de Fotograaf eens gezien dat een moeder haar kinderen drie bussen liet missen die hen naar school moest brengen, ´omdat ze zo lekker aan het spelen zijn´. Kinderen worden meegenomen naar concerten en tientallen vaders lopen met hun kleintjes door de straten.
Maar nergens in Europa is de grens tussen de ´bevolking´ en al zijn klassen en de ´armoede´ zo groot. Geen Argentijn die als schoonmaker of als stratenmaker werkt: die banen zijn voor de Bolivianen en Peruanen. Gezinnen slapen in metrostations, zwervers lopen door de straten en zoeken in vuilnisbakken. Blinden en doven bedelen in de metro´s. Als we ergens eten, dan hebben we mensen aan ons tafeltje staan die vragen om geld of een patatje/aardappeltje/stukje vlees. Sommige mensen proberen nog dingen te verkopen, op straat of in de metro´s. Maar dan zijn er de kinderen. Ze lijken alleen te zijn, of worden ze door hun ouders ingezet? De kinderen met vuile gezichtjes, soms op blote voetjes. Alleen. Op straat.
En ik krijg steeds meer en meer het gevoel dat ik met mijn vrijwilligerswerk van 4 weken geen cent bij zal dragen. Want hier is niemand. Hier op straat is niemand om bij het kind te zijn.
De Fotograaf en ik. We hebben geen idee hoe.