Feliz :)

Gewoon even een verhaaltje over een geluksmoment en een hilarisch moment. Je weet wel, van die momenten waar je een paar uur later nog om kunt lachen. Of de volgende dag. Of zoals in mijn geval: drie dagen later.

De Amerikaan, de Fotograaf en ik hebben geleerd om met een city-face rond te rond te lopen. De gezichtsuitdrukking die niets verraadt. De gezichtsuitdrukking die andere mensen doet denken dat je alles perfect onder controle hebt, dat niets je verwonderd en dat je precies weet waar je naartoe gaat en wat je aan het doen bent. Die gezichtsuitdrukking is in vele gevallen een oprechte en natuurlijke uitdrukking. Want in een stad als Buenos Aires leer je om je niet meer zo snel over iets verwonderen of om er vragen over te stellen. Want het antwoord is voor ons Westerse breinen vaak toch niet te bevatten. En daarom vraag ik me al niet meer af waarom er de ene dag wel bananen in de supermarkt zijn en de andere dag niet. Waarom er opeens een metrostation gesloten is of wat er toch gebeurd in die rij bij de kassa. Want dat duurt eeuwen! Een boodschapje van 5 minuten duurt gerust drie kwartier. De cassiere verdwijnt zomaar, er worden tienduizend codes in de kassa ingevoerd, de mensen lijken producten te verleggen maar er wordt nooit iets concreets gedaan en het meest bijzondere wat er in zo´n rij te zien is: de klant en de cassiere die elkaar vriendelijk glimlachend aankijken, terwijl er ondertussen NIETS gebeurd. Nou ja, al deze dingen en nog meer. Het roept bij mij al een schouderophaal en een city-face op.
En als het geen oprechte en natuurlijke uitdrukking meer is, hebben we geleerd om te glimlachen en ´si´ te zeggen, alsof we alles prima snappen en er geen gedachte als ´euhm....en nu?´ door ons hoofd spookt.
En zo is daar een gewoon moment; de Fotograaf en ik staan in de rij voor de supermarkt voor een aantal kleine boodschapjes. Hij presteert het om met wonderbaarlijke ingrediënten fantastische dingen klaar te maken, en deze keer heeft hij al veel in huis, maar heeft hij nog enkele dingen nodig. Te weten; broodjes, philadelphiakaas, worst en enkele zoete medialunas (maar die zijn voor mijn lekkere trek). Niet echt moeilijk en daarom hebben we het ook snel gevonden en staan we rustig wachtend in de rij te kijken naar de cassiere die verdwijnt, 5 minuten glimlacht tegen haar klant en tienduizend codes invoert. Als wij na een half uur aan de beurt zijn, slaat ze de philadelphiakaas en de medialunas aan. Daarna moeten de broodjes afgerekend worden. Ze voert de 3 codes in die op de verpakking staan, maar de computer herkent het niet. Ze legt de broodjes opzij. Ze pakt de worst. Ze voert de drie codes in, en wederom herkent de computer het niet. Ze legt de broodjes en de worst aan de kant. Ze zegt iets in het te snel Spaans en ik zie de Fotograaf met een uitgestreken gezicht ´si´ zeggen en knikken. Met een uitgestreken gezicht. Terwijl de cassiere onze broodnodige ingredriënten niet aan ons meegeeft! Hoe kan hij nou zijn prutje maken zonder de broodjes en de worst? En dan voel ik het kriebelen. Mijn mondhoek trilt, ik pers er nog net een ´ciao!´ uit en ik stap uit de rij. Staan we dan, met philadelphiakaas en medialunas. En dan die uitgestreken blik van de Fotograaf, alsof het niet te gek voor woorden is dat we onze boodschappen niet meekrijgen. Ik schiet zo hard in de lach. Je weet wel, zo´n lachbui van minuten waarbij de tranen over je wangen lopen. De Fotograaf en ik moeten zo hard lachen, dat we onszelf aan elkaar vast moeten houden om niet om te vallen.
Dit was met recht het meest hilarische moment dat ik hier heb meegemaakt.

Ik heb net mijn lievelingsboek ´Onder de Ombu-boom´ van Santa Montefiore uitgelezen. Hét boek dat me járen geleden voor het eerst deed wegdromen over een land dat Argentinië heet, pampa´s, paarden en gaucho´s, Buenos Aires en tango. En nu ga ik zelf naar een Ombu-boom op een Estancia, 2 uur rijden buiten Buenos Aires. De pampa´s. De groene velden, hectare na hectare. Runderen en paarden. Een dagje paardrijden over de pampa´s. De gaucho´s lopen allemaal nog in prachtige kleding rond. Vorig jaar dacht ik dat ze deze kleding droegen voor ons, toeristen. Maar toen ik in Patagonië in een erg afgelegen gebied reed om te gaan raften, kwamen we twee gaucho´s tegen die aan het werk waren. In vol ornaat. Bewerkte rijlaarzen, nonchalante blouses, de speciale rijbroeken en natuurlijk de riem vol zilverwerk. Een zweepje nonchalant achter de riem gestoken en de baret schuin op het hoofd. Het is echt hun werktenue.
En terwijl ik naar de paarden gebracht word zie ik hem al zitten. De Gaucho. Als in: DÉ Gaucho. Vorig jaar was ik al onder de indruk van zijn kunnen. In zijn eentje neemt hij leiding over tientallen paarden. Vorig jaar, en ook dit jaar, is hij de hoofdact van de gauchoshow. Hij kan en mag alles met de paarden doen. Op hun ruggen gaan staan, ze op de grond leggen, ze vangen met een lasso.
Maar dit jaar heb ik van dichtbij mogen meemaken hoe hij in spontane situaties handelt. En dat is oneindig veel mooier dan de show. Als er een paardenfluisteraar zou zijn, dan is hij het. Alle paarden luisteren naar hem, zijn zachte klakken van de tong, iedere keer weer net anders. Zijn liefdevolle aaien over neuzen en halzen, zijn gefluister in oren. Paarden volgen hem, zonder dat ze vastzitten aan een touw of halster. Als hij op het paard zit, is het of het dier een verlengstuk is van hemzelf. Net zo gemakkelijk als wij lopen, zo zit en rijdt hij op het paard.En terwijl we een rit maken met een groep toeristen, gaat een paard net een beetje te hard. Echt te hard voor de meneer die erop zit. We zien hem vallen. De Gaucho sprint met zijn paard en vangt hem op. Ja, precies ja. Vangt hem op. Hij kalmeert het paard en de meneer en de groep trekt verder. En ik staar vol ontzag. Ik vind het niet fijn om mensen op een voetstuk te plaatsen, maar in dit land kan ik niet anders dan ontzag hebben voor al die mannen met vuur in hun ogen. De zangers, de muzikanten, de dansers. En dan nu de Gaucho.

Maar even terug naar het begin van de dag. Dit jaar word ik dus naar de paarden gebracht, waar de Gaucho zit. Hij vraagt of ik wil rijden en zo trekken we twee uur lang over de pampa´s. Die eerste keer moet ik even wennen. Kan dat? Wennen aan iets wat je nog maar één keer hebt gedaan, een jaar geleden? Het duurt een klein half uurtje voor mijn rug en bekken zich weer naar het dier en het rijden gevoegd hebben. Twee uur lang kletsen we, in het Spaans (halleluja!). En hoewel we een drafje en een mini-galop doen, gaat dat nog niet helemaal van harte. Maar na de lunch (heerlijke gegrilde steaks, een rode wijn, zaligheid!) en de gauchoshow gaan we weer op pad. Deze keer met een grote groep toeristen en drie andere gaucho´s. Het tempo is zeer langzaam en de mensen zijn lawaaierig. Ik erger me aan de toeristen (ja, ik weet het, ben er zelf ook één), over kuddedieren gesproken. Soms zou ik willen dat ik net als de Amerikaan maar één taal snap. Maar nee, ik versta alles wat ze zeggen. De Duitsers, Engelsen en Fransen. Ze blijven stoicijns in hun eigen taal tegen de Gaucho praten. Ze maken flauwe grappen over een paard dat plast. De Gaucho blijft vriendelijk en behulpzaam. Onvoorstelbaar. Maar na een half uurtje vraagt de Gaucho of we ons los zullen maken van de groep en alleen verder zullen rijden. Natuurlijk zeg ik ja. Mijn paard is prachtig. Inktzwart, slank en hoog en met lieve bruine ogen.
Hij vraagt of we echt in galop zullen gaan. Ik zeg deze keer bibberend ja. En terwijl hij drie zachte klakgeluiden maakt, schiet mijn paard vooruit. En het duurt een halve minuut voor ik het ritme van mijn paard vind en ik niet elke keer een halve meter de lucht inschiet (om met een hele harde klap weer neer te komen). Maar dan is het zover. Ik galoppeer! Ik voel mijn rug en armen goed genoeg ontspannen, mijn haren wapperen in de wind en het is een intens fijn gevoel om zo snel op een dier te gaan. En terwijl de Gaucho omkijkt om te zien of ik meekom en ontdekt dat ik vlak achter hem rijd, beginnen zijn ogen te stralen en lacht hij zijn lach: ¨Wow, muy bien!!!¨. We rijden over de kilometers vlakte en door bosjes, waar de lucht heerlijk ruikt door de eucalyptusbomen.

Klinkt fantastisch he? Dat was het ook. Hoewel ik op dit moment met spierpijn en schrammen zit, en de beugels zo ongeveer in mijn enkels gesneden zijn, dat moment was fantastisch. En dan stelt de Gaucho voor om een keer naar Buenos Aires te komen om tango te dansen. Natuurlijk neem ik dat met een korreltje zout. Maar ik kan niet helpen dat ik het gevoel heb in mijn lievelingsboek te zijn beland en ik moet denken aan de volgende passage van de gaucho en het meisje: ¨En dan neem ik je mee naar San Telmo, het oude deel van de stad, met straten van kinderkopjes en vervallen romantische pandjes. Daar zal ik de tango met je dansen¨.
Sommige sprookjes zijn soms gewoon voor een minuutje even waar.