La Tormenta 2

Goed. Het is officieel ´tiempo de mierda´. Oftewel rotweer. Er gebeuren gekke dingen met het weer in de wereld, en voor de pampa geldt dat meer dan drie weken regen achter elkaar wel heel gek is. Midden in de zomer. De stormen houden aan en aan. Gelukkig vooral ´s nachts, en meestal is het eind van de ochtend wel weer droog. Het blijft zwaar bewolkt met een onheilspellend donkerblauwe horizon, maar gelukkig kunnen de toeristen nog wel even een paard op. Het is een hele klus om al die mensen op de estancia te krijgen. De 6km ongeasfalteerde ruta naar de estancia is veranderd in een kolkende rivier. En ook de wandelpaden op de 300 hectare grote estancia zijn te nat om te bewandelen. Ik heb gelukkig laarzen gekregen, waterdichte paardrijlaarzen. Er worden kleine karretjes uit het stof van de grote stallen gehaald, die kunnen worden getrokken door een paard. Nog meer terug naar de basics; ons vervoer bestaat tegenwoordig uit paard en wagen om naar huis te komen. Ook wordt er een grote legertruck uit de jaren ´60 afgestofd en weer aan de praat gekregen. Deze truck heeft banken achterin, waardoor de mensen opgehaald en weggebracht kunnen worden.
Dit maakt dat de organisatie van de dagen chaotisch verloopt. De gaucho´s rijden ´s ochtends urenlang heen en weer om mensen op te halen en weg te brengen en ook in de keuken is er nog minder organisatie dan anders. Voor mij betekent dat dat het moeilijk invoegen is, omdat iedere dag weer anders verloopt. In plaats van dat ik van half 11 tot half 2 op een paard zit met toeristen, is er een klein ritje om 1 uur en soms nog om half 2. En dus wacht ik veel. En heb ik veel te veel tijd om na te denken. Over de dagen die voorbijgaan en voorbijgaan en die datum steeds dichterbij komt; die datum dat we weer 12.000 km oceaan tussen ons hebben.

Van onze grootse plannen om op vrije dagen naar Buenos Aires of ´s avonds naar gezellige dorpjes en stadjes op de pampa af te reizen komt dan ook weinig terecht. Er is nog steeds geen auto (morgen op de kop af 4 weken). Ik kan wel meteen mijn uitspraak ´ik zit liever met jou in een hutje op de hei, dan alleen in een grote villa aan de Atlantische oceaan´ oefenen. Het is dan wel een huis op 300 hectare pampa, maar de wereld wordt wel heel klein. En zo leer ik weer een nieuwe kant van mezelf kennen en begin ik mijn lief steeds beter te snappen. Want tot mijn schrik ga ik na twee achtereenvolgende jaren alleen-reizen/wonen in Buenos Aires me dit jaar alleen voelen. Soms. Ik heb een boel lieve mensen om me heen en ik spreek ook nog de taal, maar in deze andere sociale wereld en soms urenlange afwezigheid van mijn lief, beweeg ik me alleen. En voel ik een onvoorstelbare opluchting als hij weer terug is. Tot mijn schrik ja. Want waar is dat zelfstandige meisje gebleven die zich in die voorgaande jaren in haar uppie prima wist te vermaken, zowel alleen thuis in Nederland, als in het avontuurlijke Buenos Aires?
Hier kom ik achter als na drie weken mijn Nederlanse vriendinnetje Rachel een week op bezoek komt. Haar aanwezigheid maakt dat ik de alleen-heid van de weken ervoor begin te snappen. En we hebben geluk, niet alleen kan ik lekker met haar bijkletsen en voor een paar dagen ons met zijn 2-en door de dag heen bewegen, ook is het zelfs twee dagen vrij zonnig en droog! De weg droogt een beetje op, waardoor we achterop een pick-up truck naar het stadje kunnen om wat te winkelen en een terrasje kunnen pakken.
Ondanks alle gedoe rondom vervoer enzo, gaan Rachel en ik ook nog het weekend naar Buenos Aires. Na een dutje in de gekoelde bus, komen we aan in de chaos van Retiro. Ik snuif al die typische geuren van Buenos Aires op. He fijn, even een wereld die ik goed ken! In het hostel kleden we ons snel om in een shortje en hemdje, want hier schijnt de zon én goed ook! We gaan naar Palermo voor een paar uurtjes zwerven en winkelen, en een heerlijke lunch op het terras. En dan is het ´s avonds tijd voor tango. Het plan is om naar Salon Canning te gaan, één van de oudste milonga´s van de stad. Maar eenmaal in de taxi worden we door de chauffeur op andere gedachten gebracht; milonga ´el beso´, daar moeten we zijn. Als we de milonga binnenstappen zie ik echter heel veel ´senioren´. Mensen van 60 jaar en ouder. We kijken elkaar aan, besluiten een drankje te doen en dan te bekijken hoe het gaat. Maar mijn bedenkingen zijn vlug verdwenen; de mannen hebben allen meer dan 30 jaar ervaring en zwieren met mij de dansvloer over, ondertussen grappend over ´vroeger´. Heerlijk!
De volgende dag is het tijd voor de feriados van San Telmo. De grote markt vol leuke hebbedingetjes, tango, muziek en dans. Maar eerst een lekker ontbijtje bij een schattig barretje La Poesia; een bar waar ik vorig jaar iedere dag langskwam, maar het kwam er gewoon niet van om even naar binnen te stappen. Daarna struinen we uren over Defensa en slaan we geen marktkraampje over.

Als ik ´s avonds weer aankom op de pampa, verruil ik mijn lange rok en slippers weer voor mijn laarzen en modderige broek. Mijn haren steek ik weer vast en mijn oorbellen gaan uit. Ik ben er weer klaar voor; hutje op de hei kom maar op! Mijn lief doet alsof ik een jaar ben weggeweest en is extra blij om me weer te zien. Ik besluit om me de komende weken minder alleen te voelen, want volgens mij is het nergens voor nodig.