Mis ultimos dias en Argentina!
Door: Mayke
Blijf op de hoogte en volg Mayke
07 April 2013 | Argentinië, Buenos Aires
Naast Buenos Aires is er nog een plek waar ik me goed voel. Heel erg goed. De pampa's. En dan in het bijzonder Estancia El Ombu in San Antonio de Areco. Vorig jaar vond ik het al een paradijsje en kwam ik volledig tot rust. En daarom ben ik er dit jaar weer naar teruggegaan, en heb ik niet gekozen voor één van de andere estancia's in 'nabije' omgeving van Buenos Aires.
Na een stressvolle dag om alles te regelen van alle gestolen spullen, maar met dank aan NZ en El Cantor heel wat minder stressvol dan die zou kunnen zijn, en een fijne Bendita milonga, waar ik even de stress van me af kan dansen met de Danser, gaat de volgende dag de wekker heel vroeg. Ik heb zin om te gaan. Het is weer heerlijk zomerweer, hoewel de herfst zijn intrede zou moeten doen. De Gaucho en ik hebben veel contact gehouden en ik vind het leuk om hem weer te zien. Hoe leuk, dat besef ik pas op het moment dat ik voor de Estancia door zijn broer wordt afgezet. Ja, de Gaucho heeft alles weer tot in de puntjes voor me geregeld, inclusief vervoer. Hij staat al op me te wachten en er begint iets te kriebelen in mijn buik als ik hem zie. Oh jee. Ik duik de auto in om mijn blos te verbergen en duikel mijn rugzak op. Maar ik glimlach als ik zie dat er bij hem hetzelfde gebeurt als bij mij.
Ik kom net op het moment aan dat we nog even een korte rit met wat toeristen kunnen maken. Ik spring zo ongeveer op het paard en als we gaan rijden ontspan ik me volledig. De zon op mijn gezicht, wind in de haren, de heerlijke geur van de eucalyptusbomen, het dier onder me en grote, groene vlaktes vol koeien en paarden. Daarna is het weer tijd voor de lunch. Ik word door iedereen weer hartelijk begroet en in de keuken staat alweer een bord vol heerlijk eten voor me klaar. De sfeer is enorm gezellig, hoewel de gaucho's en dames in de keuken erg druk zijn. Na een half uur ben ik er wel klaar mee om te laten bedienen. Ze zijn allemaal veel te druk en ik heb zin om wat te doen. Ik pak de afwasborstel, hoewel dat onder luid protest van de keukendames gaat, maar ik luister niet naar ze. Na de afwas loop ik naar buiten en dan begint bij toeval mijn eerste 'rondleiding'. Want naast de bazin spreken gaucho's en werkende dames nauwelijks tot geen Engels. Dus terwijl ik op mijn gemakje naar het terras loop om nog even naar de Gaucho te kijken die daar zijn show opvoert, word ik aangesproken door een aantal toeristen. Ik kan hen alles vertellen over de Estancia en de Gauchocultuur, datgene wat de Gaucho aan mij heeft verteld. Als ik met ze aankom bij de stallen, is het tijd voor een lange rit met de toeristen. Ik maak kennis met een Canadees stel, een koppel dat een ranch heeft in Canada. En dus bevind ik me met een Argentijnse gaucho en een Canadese cowboy op de pampa's. Ondanks de taalbarriére gaat het goed tussen de gaucho en de cowboy, en waar nodig spring ik in om te vertalen. En verder klets ik verder met de vrouw van de Cowboy.
Na een paar uur is 'mijn' paard aan me gewend en begint ze me uit te proberen. Ze bemerkt dat ze niet elke keer een andere persoon op haar rug heeft zitten, maar dat ik het elke keer weer ben, en daarom gaat ze links als ik rechts wil of houdt ze stoïcijns stil als ik haar tot galop wil brengen. Maar ik hou vol, blijf rustig en onder een luid gebries van protest doet ze uiteindelijk wat ik wil. Het allerleukste gevoel is dat ze me uiteindelijk gaat herkennen en begint te communiceren. Ze schuift haar hoofd langs mijn schouder als ik aan kom lopen, flappert met haar oortjes en als ik haar tot galop breng, schiet ze ervan door. Uiteindelijk brengen we 3 dagen met elkaar door. Maar dan ben ik alweer te ver in mijn verhaal.
Na deze lange rit gaan de toeristen weer naar huis en blijven enkel de hotelgasten over. De gaucho's zadelen de paarden af, en het is enorm grappig om te zien hoe de paarden zich laten vallen op hun rug en even heerlijk met hun rug over het gras schuiven. De Gaucho en ik zijn verhit van de zon en daarom pakt hij twee ijskoude Quilmesbiertjes, heerlijk zoetig Argentijns bier, en gaan we op het terras naar de zonsondergang kijken. Een ultiem, heerlijk, ontspannen, tevreden geluksgevoel.
Als de zon bijna onder is, springen we op onze paarden en brengen we een kudde paarden naar de andere kant van het terrein van de Estancia. Wederom kan ik niet geloven dat ik dit echt mee mag maken, de kudde paarden die ons volgt op de klakjes van de tong van de Gaucho, de stofwolken die achter ons aan opdwarrelen en een hemel vol lila, paars en rood. En weer word ik ontvangen in het oude huis van de Gaucho, waar de hele familie al aan tafel zit om een groot bord pasta te eten.
De volgende ochtend is het vroeg. Ik word gewekt door de haan die kraait en enkele vogeltjes die fluiten. En ik zit alweer boordevol energie. Buiten is het heel stil, op enkele dierengeluiden na. Het is heel erg nevelig en daardoor krijgen de pampa's en de estancia een haast mystieke sfeer. De Gaucho en ik galopperen vanaf zijn huis naar de Estancia; de natuur is aan het wakker worden en ik merk dat ook mijn paard boordevol energie zit. Ik haal de Gaucho in en kijk achterom. Haha, dat laat hij niet op zich zetten en ook hij spoort zijn paard aan om harder te gaan.
Op de Estancia is het al één en al bedrijvigheid in de keuken. Het ontbijt moet klaargemaakt worden voor de hotelgasten en de gaucho's komen één voor één binnenwandelen voor een kop koffie en enkele medialunas. Ik klets met de keukendames, zie hoe de bazin haar lijsten erbij pakt om de balans op te maken van hotelgasten, dagbezoekers, eten en drinken en daarna kijk ik buiten hoe de gaucho's de paarden verzorgen en klaarmaken. De tijd vliegt voorbij en opeens straalt de zon weer krachtig, kan mijn dikke trui uit en stoppen de bussen vol toeristen voor de estancia. En begint het hele dagprogramma weer opnieuw. Twee ritten in de ochtend, de grote asado-lunch, de gaucho-show en twee lange ritten in de middag. En ik vind het heerlijk. Ik help tussendoor mee in de keuken, leid de toeristen rond, vertel verhalen over mijn ervaringen op de Estancia en de toeristen hangen aan mijn lippen. Tijdens de ritten geef ik enkele onzekere toeristen wat paardrijtips en het komt zelfs voor dat ik op mijn paard naar voren stuif als ik zie dat een paard net iets te hard gaat voor de jongen die hem berijdt. Ik pak zijn teugels en als vanzelf komen er sussende geluidjes over mijn lippen, zodat het paard rustiger gaat lopen. Wow, deed ik dit echt? De Gaucho vindt het zowaar nog leuker dan ik. 'Blijf je nog een dag Mayke?'. Na enige twijfel (eerlijk gezegd niet lang) zeg ik 'ja'. Natuurlijk blijf ik nog een dag.
Die avond komt er een rode, volle maan tevoorschijn als we de paarden terugbrengen naar hun wei. Daarna rijden we naar het stadje om pannekoeken te gaan eten in een leuk restaurantje. De Gaucho stelt me voor aan zijn vriendin, de eigenaresse van het restaurant, een lieve en enthousiaste dame van 60 jaar oud. Als ze hoort dat ik uit Nederland kom, slaat ze haar handen ineen, 'Oh, Holanda! Qué Lindo!'. Ze haalt haar man erbij, en dan blijkt dat zijn zus in Nederland woont. Ze laten me foto's en kaarten zien en als we aan tafel gaan zitten, zie ik achter de bar allemaal Nederlandse dingetjes staan. De Gaucho heeft me niet voor niets naar dit leuke restaurantje meegenomen. Hoewel de pannekoeken heerlijk zijn.
De volgende dag kan ik nog een heerlijke ochtend meemaken, maar dan komt het afscheid dichterbij. Ongelooflijk hoe rustig ik me hier voel, en hoe de Gaucho iets bijzonders voor me is gaan betekenen. En het afscheid is gelukkig maar een tijdelijk afscheid. Gelukkig maar.
De laatste avond in Buenos Aires, ga ik nog dansen met NZ en de Danser op een milonga; Cochabamba. Op de valreep nog een andere, authentieke milonga om nog heerlijke tango's te dansen. Ook El Cantor is er nog. De Danser en El Cantor brengen me samen terug naar het hostel. En dan baal ik dat ik geen camera of Iphone meer heb, want de twee beginnen tango's te zingen. Op straat. Voor mij. Want ze gaan me missen en daar hoort tango bij. Ik lach door mijn tranen heen. Oef, nu is het echt zover.
Afscheid.
Het probleem van je droom naleven, is dat je het met je hart doet. Het probleem van de tango, is dat je het met je hart doet. Anders dan een paar maanden reizen, waar je prachtige natuur aanschouwt en leuke mensen ontmoet, is je droom leven in de stad van de tango van een heel andere orde. Tango vraagt emotie, vraagt je hart. Waar al die tienduizend liefdesliedjes op de radio te horen zijn, de teksten en de muziek van de tango zijn de enige die de essentie van liefde weten te beschrijven.
Het besef dat een jaar van verlangen naar deze stad terecht was. En hoewel Nederland mijn thuis is, voelt deze stad als thuiskomen. Net als de pampa's. Het is meer realistisch dan vorig jaar, maar daardoor des te meer een hart-kwestie. Houden van iets, of iemand, terwijl je diens eigenaardigheden en minder goede eigenschappen kent, of zelfs donkere kanten, is meer echt dan een roze bril.
En daarom weet ik dat terugkeren naar Nederland ook thuiskomen is, maar dat hier een stukje van mij ligt. Dit land, deze stad, deze mensen. En dus kom ik terug. Heel snel. Want mijn droom is waarheid.
-
07 April 2013 - 20:26
Harm:
Whow Mayke!
Kan je verhalen alleen maar in 1x uitlezen...wat kan jij de ultieme waarheid mooi onder worden brengen!
Echt KICKEE! En dat te realiseren dat het geen droom is maar de werkelijkheid! Living the Dream!
-
07 April 2013 - 20:26
Harm:
Whow Mayke!
Kan je verhalen alleen maar in 1x uitlezen...wat kan jij de ultieme waarheid mooi onder worden brengen!
Echt KICKEE! En dat te realiseren dat het geen droom is maar de werkelijkheid! Living the Dream!
-
07 April 2013 - 20:26
Harm:
Whow Mayke!
Kan je verhalen alleen maar in 1x uitlezen...wat kan jij de ultieme waarheid mooi onder worden brengen!
Echt KICKEE! En dat te realiseren dat het geen droom is maar de werkelijkheid! Living the Dream!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley