Salta-Cafayate-Mendoza
Door: Mayke
Blijf op de hoogte en volg Mayke
31 Maart 2013 | Argentinië, Buenos Aires
Geschreven 24-03-2013:
Na 1500 km en 20 uur in een bus, stap ik uit in een andere wereld. Geen wiebelende, oude bus hoor, maar een superdeluxe bed in een bus met drankjes en eten, een stewart en een eigen dvd-scherm. Helemaal niet zo erg, vooral omdat ik van de 20 uur zo´n 10 uur heb kunnen slapen.
Op het station loop ik naar de taxistandplaats, waar ik tot mijn grote verbazing twee meiden van mijn Spaanse school en een nieuwe vriendin van hen aantref. Zij komen net aan vanuit Mendoza. En het toeval wordt nog groter als blijkt dat ze in hetzelfde hostel zitten. Terwijl we met zijn vieren op de achterbank van een Fiat punto kruipen en al onze backpacks her en der in de auto worden gepropt, wordt meteen het contrast met Buenos Aires duidelijk. Grote antennepalen langs de weg en overal elektriciteitskabels langs de trottoirs, het verkeer is een stuk chaotischer en de mensen zien er anders uit. De invloeden van Peru en Bolivia zijn duidelijk te herkennen, gekleurde doeken en dikke gebreide poncho´s, grote hoeden, losse helwitte blouses en de mensen zijn kleiner, hun ogen zijn kleiner en met ravenzwart haar en een bijna indiaan-kleurige huid. En als de taxi stopt voor ons hostel, is ook het verschil in prijs te merken. 2,75 euro voor deze rit. Daar kun je het wel voor doen!
Die avond zijn we te moe om nog de deur uit te gaan, ongelooflijk hoe vermoeid je raakt van 20 uur zitten en uit het raam staren. We koken in het hostel en gaan vroeg slapen. Morgen gaat mijn wekker om half 6.
Gelukkig biedt mijn hostel ontbijt aan vanaf 6 uur, dus met wat koffie en brood achter de kiezen, stap ik in de grote pick-up in die me op komt halen. Mijn gids is een duidelijke local, met een veer in zijn oor en lang haar zou hij door kunnen gaan voor een indiaan. Dat heeft hij nu niet meer, maar ik zie een foto van hem in zijn jongere jaren.Hij vertelt me dat hij is opgegroeid in de bergen, dat landsgrenzen voor hem niets betekenen. Bolivia, Peru, Argentinië? Nee, zo zegt hij, ik kom van de bergen. Hij neemt me mee in zijn cultuur, zijn taal (Spaans is zijn tweede taal) het geloof dat moeder Natuur voor iedereen zorgt, terwijl we nog 3 andere personen ophalen. Geen grote bus vol, maar een mini-privé-tour van 600 km over twee dagen: Salta-Cachi-Cafayate-Salta.
Woorden zijn er niet om de overweldigend prachtige natuur te omschrijven, maar ik zal het toch proberen.
het is nog vroeg in de ochtend, zodat de bergtoppen gehuld zijn in wolken en flarden nevel door de vallei zweven. Wanneer we stad verlaten komen we terecht in ultragroene valleis en hoge groene bergen. De uitzichten zijn adembenemend, terwijl de zon steeds hoger klimt en alle verschillende groentinten onthult. Daarna slaan we de beroemde Ruta 40 op. Ruta 40 is dé Nationale Ruta, zoals de Route 66 in de Verenigde Staten. Ruta 40 is inspiratie voor menig muzikant en schrijver en beslaat Argentinië van Noord naar Zuid. Maar stel je daarbij een vijfbaans geasfalteerde weg voor, en je komt bedrogen uit. Het gedeelte van de Ruta die wij gaan rijden naar Cachi, is ongeasfalteerd, zand/verpulverd rots en smal; hoog door de bergen. Over 200 km doen we dan ook een uur of 5. Maar dat is niet erg, want het is ongelooflijk hoe de natuur onder mijn ogen verandert. De groene bergen maken plaats voor drogere landschappen, okerkleurige bergen en vlaktes waar paarden en lama´s leven en cactussen verschijnen, honderden en honderden jaren oud. Velden vol cactussen, omlijst door de okerkleurige bergen die steeds donkerder worden: van oker naar kleurschakeringen rood. Tussen de droge vlaktes zijn er groene vlaktes waar paladeiselijke estancia´s staan, paarden en koeien wild loslopen en hectare´s aan tabakplanten, wijnranken en mais verbouwd worden. We rijden langs helwitte bergdorpjes met kleine groene pleinen, waar nog veel op het paard wordt gedaan en de guacho´s in vol ornaat op hun paard door de straten rijden. Cachi is zo´n stadje, we stappen uit de auto voor een heerlijke wandeling en nog heerlijkere choripan. Het geloof speelt overduidelijk een rol hier in de uiterst noordelijke provincie, Maria en Jezus worden geëerd.
Maar we komen ook door bergdorpjes waar niets is: stoffige weggetjes en huisjes van leem en riet en doeken. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe de mensen hier leven en hoe zij aan voedsel en water komen. Er is alleen maar een okerkleurige woestijn en velden aan cactussen om hen heen.
Aan het eind van de dag komen we in Cafayate aan. Een klein stadje hoog in de bergen, met een mooi stadsplein vol groene bomen en bloemen. De schemering valt in en het is enorm gezellig op het plein. De locale bevolking zit gezellig op de bankjes; stelletjes, een groep tienermeisjes die giechelen om het groepje tienerjongens dat even verder op staat, ouderen. Samen met de groep van deze excursie en onze gids eten we een heerlijke steak met lekkere rode wijn.
De volgende dag bezoeken we allereerst een bodega, wijnhuis, in Cafayate. Om 11 uur ´s ochtends is het eigenlijk iets te vroeg voor mij om aan de wijn te zitten, maar ach...het zijn maar twee glaasjes. En daarna begint de tocht van Cafayate terug naar Salta. Dit keer kom ik terecht tussen rode bergen, omlijst door groene bergen die weer omlijst worden door het begin van het Andesgebergte: de besneeuwde toppen van deze bergen steken erboven uit. De vallei-en zijn droog, vol gebarsten en eeuwenoude lava en bergen die door extreme waterhozen zijn uitgehold. Soms zo erg dat er een natuurlijk theater ontstaat, met een supergoede akoestiek en er worden dan ook regelmatig concerten in deze ´grotten´ gehouden.
Eenmaal terug in Salta zijn de meiden van mijn Spaanse school nog in het hostel. We eten weer wat samen en gaan dan op pad door Salta, ook dit stadje kent mooie groene pleinen en hoge, gekleurde catedralen. Het stadje is duidelijk een koloniaal stadje, de bouw is totaal anders dan die in Buenos Aires. We eindigen de avond bij een Peña: een show vol folklore-dans en muziek: Zamba en La Chacarera. Deze dansen heb ik een klein beetje geleerd in Buenos Aires tijdens de milonga´s (daar worden altijd een aantal folklore-tanga´s gehouden) en dus kan ik een dansje meedoen.
De volgende dag heb ik nog even tijd om door het stadje bij daglicht te dwalen, voordat het tijd is om in de bus te stappen naar Mendoza. Weer een 18-urige reis, en als ik de bus uitstap voel ik me alweer in Buenos Aires. Dezelfde stijl, moderniteit als één van de vele buitenwijken van de hoofdstad. Groene lanen, drie-baanswegen en mooie parken zijn kenmerkend voor deze stad. De stad heeft weiig cultureels in huis, volgens mij is er niet eens een oude catedraal. Maar dat mag de pret niet drukken, eind van de middag word ik opgehaald voor mijn paardrijtocht in de bergen bij zonsondergang en daarna een heerlijke asado. Ik word opgehaald door een man in gauchokleding, en samen met twee door en door Britse meiden (inclusief Britse humor, heerlijk!) worden we de bergen ingebracht naar de ranch. Meteen valt me het verschil op met de Gaucho. Deze man draagt gauchokleding, maar is niet met paarden opgegroeid en heeft toch een wat andere benadering naar de paarden toe dan de Gaucho. Het is een leuke vent hoor, net als zijn collega, maar het respect en de liefdevolle benadering van de Gaucho is bij deze mannen niet aanwezig. De mannen maken grappen met de toeristen, zijn duidelijk aanwezig, in plaats van de rust die de Gaucho uitstraalt; toerist of geen toerist in de buurt. Maar dat neemt niet weg dat de bergtocht prachtig is en dat het ontzettend gezellig is met de gaucho´s en de rest van de groep. De lucht kleurt prachtig rood, donkerblauw en lila, net als we op het mooiste uitkijkpunt staan. We komen uit bij een klein huisje, waar de barbeque al aanstaat en heerlijke geuren ons tegemoet komen. We hebben vol uitzicht op de stad Mendoza en al haar lichtjes. De guacho´s steken een kampvuur aan en pakken gitaren en beginnen bekende liedjes te zingen, maar ook locale zamba´s en chacarera´s. Het is enorm gezellig.
De volgende dag kan ik een dag genieten in de thermen van Mendoza: een natuurlijke spa in de bergen. En het is het precies het paradijsje wat je je daarbij voorstelt: heerlijke verschillende warmtebaden tussen de bergen, ligbedden op groene vlaktes, een sauna, heerlijk lunchbuffet. Helemaal rozig en warm stap ik die avond op de bus naar Buenos Aires.
En nu zit ik weer in de hoofdstad, en ben ik bestolen, waardoor ik geen foto meer heb van deze prachtige reis, uitgezonderd die paar die ik al snel naar mijn ouders had gestuurd. En hoewel ik de prachtige herinneringen aan deze reis heb, is het verdrietig dat ik niet meer terug kan kijken en thuis op de bank nog eens door alle foto's kan bladeren en herinneringen op kan halen. Wel blijkt dat mijn vrienden meteen klaarstaan, NZ leent me geld, haar laptop om dingen te kunnen regelen en een cameraatje om de laatste dagen in BA nog foto's te kunnen maken. El Cantor laat me de dure internationale telefoontjes plegen naar verzekering, bank en telefoonmaatschappij en gaat met me mee naar het politiebureau, zodat ik daar meteen geholpen word en niet uren hoef te wachten. Ik krijg mailtjes van anderen die bezorgd zijn en vragen of ik iets nodig heb. En dat doet me dan wel weer erg goed, deze lieve mensen om me heen.
Na 1500 km en 20 uur in een bus, stap ik uit in een andere wereld. Geen wiebelende, oude bus hoor, maar een superdeluxe bed in een bus met drankjes en eten, een stewart en een eigen dvd-scherm. Helemaal niet zo erg, vooral omdat ik van de 20 uur zo´n 10 uur heb kunnen slapen.
Op het station loop ik naar de taxistandplaats, waar ik tot mijn grote verbazing twee meiden van mijn Spaanse school en een nieuwe vriendin van hen aantref. Zij komen net aan vanuit Mendoza. En het toeval wordt nog groter als blijkt dat ze in hetzelfde hostel zitten. Terwijl we met zijn vieren op de achterbank van een Fiat punto kruipen en al onze backpacks her en der in de auto worden gepropt, wordt meteen het contrast met Buenos Aires duidelijk. Grote antennepalen langs de weg en overal elektriciteitskabels langs de trottoirs, het verkeer is een stuk chaotischer en de mensen zien er anders uit. De invloeden van Peru en Bolivia zijn duidelijk te herkennen, gekleurde doeken en dikke gebreide poncho´s, grote hoeden, losse helwitte blouses en de mensen zijn kleiner, hun ogen zijn kleiner en met ravenzwart haar en een bijna indiaan-kleurige huid. En als de taxi stopt voor ons hostel, is ook het verschil in prijs te merken. 2,75 euro voor deze rit. Daar kun je het wel voor doen!
Die avond zijn we te moe om nog de deur uit te gaan, ongelooflijk hoe vermoeid je raakt van 20 uur zitten en uit het raam staren. We koken in het hostel en gaan vroeg slapen. Morgen gaat mijn wekker om half 6.
Gelukkig biedt mijn hostel ontbijt aan vanaf 6 uur, dus met wat koffie en brood achter de kiezen, stap ik in de grote pick-up in die me op komt halen. Mijn gids is een duidelijke local, met een veer in zijn oor en lang haar zou hij door kunnen gaan voor een indiaan. Dat heeft hij nu niet meer, maar ik zie een foto van hem in zijn jongere jaren.Hij vertelt me dat hij is opgegroeid in de bergen, dat landsgrenzen voor hem niets betekenen. Bolivia, Peru, Argentinië? Nee, zo zegt hij, ik kom van de bergen. Hij neemt me mee in zijn cultuur, zijn taal (Spaans is zijn tweede taal) het geloof dat moeder Natuur voor iedereen zorgt, terwijl we nog 3 andere personen ophalen. Geen grote bus vol, maar een mini-privé-tour van 600 km over twee dagen: Salta-Cachi-Cafayate-Salta.
Woorden zijn er niet om de overweldigend prachtige natuur te omschrijven, maar ik zal het toch proberen.
het is nog vroeg in de ochtend, zodat de bergtoppen gehuld zijn in wolken en flarden nevel door de vallei zweven. Wanneer we stad verlaten komen we terecht in ultragroene valleis en hoge groene bergen. De uitzichten zijn adembenemend, terwijl de zon steeds hoger klimt en alle verschillende groentinten onthult. Daarna slaan we de beroemde Ruta 40 op. Ruta 40 is dé Nationale Ruta, zoals de Route 66 in de Verenigde Staten. Ruta 40 is inspiratie voor menig muzikant en schrijver en beslaat Argentinië van Noord naar Zuid. Maar stel je daarbij een vijfbaans geasfalteerde weg voor, en je komt bedrogen uit. Het gedeelte van de Ruta die wij gaan rijden naar Cachi, is ongeasfalteerd, zand/verpulverd rots en smal; hoog door de bergen. Over 200 km doen we dan ook een uur of 5. Maar dat is niet erg, want het is ongelooflijk hoe de natuur onder mijn ogen verandert. De groene bergen maken plaats voor drogere landschappen, okerkleurige bergen en vlaktes waar paarden en lama´s leven en cactussen verschijnen, honderden en honderden jaren oud. Velden vol cactussen, omlijst door de okerkleurige bergen die steeds donkerder worden: van oker naar kleurschakeringen rood. Tussen de droge vlaktes zijn er groene vlaktes waar paladeiselijke estancia´s staan, paarden en koeien wild loslopen en hectare´s aan tabakplanten, wijnranken en mais verbouwd worden. We rijden langs helwitte bergdorpjes met kleine groene pleinen, waar nog veel op het paard wordt gedaan en de guacho´s in vol ornaat op hun paard door de straten rijden. Cachi is zo´n stadje, we stappen uit de auto voor een heerlijke wandeling en nog heerlijkere choripan. Het geloof speelt overduidelijk een rol hier in de uiterst noordelijke provincie, Maria en Jezus worden geëerd.
Maar we komen ook door bergdorpjes waar niets is: stoffige weggetjes en huisjes van leem en riet en doeken. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe de mensen hier leven en hoe zij aan voedsel en water komen. Er is alleen maar een okerkleurige woestijn en velden aan cactussen om hen heen.
Aan het eind van de dag komen we in Cafayate aan. Een klein stadje hoog in de bergen, met een mooi stadsplein vol groene bomen en bloemen. De schemering valt in en het is enorm gezellig op het plein. De locale bevolking zit gezellig op de bankjes; stelletjes, een groep tienermeisjes die giechelen om het groepje tienerjongens dat even verder op staat, ouderen. Samen met de groep van deze excursie en onze gids eten we een heerlijke steak met lekkere rode wijn.
De volgende dag bezoeken we allereerst een bodega, wijnhuis, in Cafayate. Om 11 uur ´s ochtends is het eigenlijk iets te vroeg voor mij om aan de wijn te zitten, maar ach...het zijn maar twee glaasjes. En daarna begint de tocht van Cafayate terug naar Salta. Dit keer kom ik terecht tussen rode bergen, omlijst door groene bergen die weer omlijst worden door het begin van het Andesgebergte: de besneeuwde toppen van deze bergen steken erboven uit. De vallei-en zijn droog, vol gebarsten en eeuwenoude lava en bergen die door extreme waterhozen zijn uitgehold. Soms zo erg dat er een natuurlijk theater ontstaat, met een supergoede akoestiek en er worden dan ook regelmatig concerten in deze ´grotten´ gehouden.
Eenmaal terug in Salta zijn de meiden van mijn Spaanse school nog in het hostel. We eten weer wat samen en gaan dan op pad door Salta, ook dit stadje kent mooie groene pleinen en hoge, gekleurde catedralen. Het stadje is duidelijk een koloniaal stadje, de bouw is totaal anders dan die in Buenos Aires. We eindigen de avond bij een Peña: een show vol folklore-dans en muziek: Zamba en La Chacarera. Deze dansen heb ik een klein beetje geleerd in Buenos Aires tijdens de milonga´s (daar worden altijd een aantal folklore-tanga´s gehouden) en dus kan ik een dansje meedoen.
De volgende dag heb ik nog even tijd om door het stadje bij daglicht te dwalen, voordat het tijd is om in de bus te stappen naar Mendoza. Weer een 18-urige reis, en als ik de bus uitstap voel ik me alweer in Buenos Aires. Dezelfde stijl, moderniteit als één van de vele buitenwijken van de hoofdstad. Groene lanen, drie-baanswegen en mooie parken zijn kenmerkend voor deze stad. De stad heeft weiig cultureels in huis, volgens mij is er niet eens een oude catedraal. Maar dat mag de pret niet drukken, eind van de middag word ik opgehaald voor mijn paardrijtocht in de bergen bij zonsondergang en daarna een heerlijke asado. Ik word opgehaald door een man in gauchokleding, en samen met twee door en door Britse meiden (inclusief Britse humor, heerlijk!) worden we de bergen ingebracht naar de ranch. Meteen valt me het verschil op met de Gaucho. Deze man draagt gauchokleding, maar is niet met paarden opgegroeid en heeft toch een wat andere benadering naar de paarden toe dan de Gaucho. Het is een leuke vent hoor, net als zijn collega, maar het respect en de liefdevolle benadering van de Gaucho is bij deze mannen niet aanwezig. De mannen maken grappen met de toeristen, zijn duidelijk aanwezig, in plaats van de rust die de Gaucho uitstraalt; toerist of geen toerist in de buurt. Maar dat neemt niet weg dat de bergtocht prachtig is en dat het ontzettend gezellig is met de gaucho´s en de rest van de groep. De lucht kleurt prachtig rood, donkerblauw en lila, net als we op het mooiste uitkijkpunt staan. We komen uit bij een klein huisje, waar de barbeque al aanstaat en heerlijke geuren ons tegemoet komen. We hebben vol uitzicht op de stad Mendoza en al haar lichtjes. De guacho´s steken een kampvuur aan en pakken gitaren en beginnen bekende liedjes te zingen, maar ook locale zamba´s en chacarera´s. Het is enorm gezellig.
De volgende dag kan ik een dag genieten in de thermen van Mendoza: een natuurlijke spa in de bergen. En het is het precies het paradijsje wat je je daarbij voorstelt: heerlijke verschillende warmtebaden tussen de bergen, ligbedden op groene vlaktes, een sauna, heerlijk lunchbuffet. Helemaal rozig en warm stap ik die avond op de bus naar Buenos Aires.
En nu zit ik weer in de hoofdstad, en ben ik bestolen, waardoor ik geen foto meer heb van deze prachtige reis, uitgezonderd die paar die ik al snel naar mijn ouders had gestuurd. En hoewel ik de prachtige herinneringen aan deze reis heb, is het verdrietig dat ik niet meer terug kan kijken en thuis op de bank nog eens door alle foto's kan bladeren en herinneringen op kan halen. Wel blijkt dat mijn vrienden meteen klaarstaan, NZ leent me geld, haar laptop om dingen te kunnen regelen en een cameraatje om de laatste dagen in BA nog foto's te kunnen maken. El Cantor laat me de dure internationale telefoontjes plegen naar verzekering, bank en telefoonmaatschappij en gaat met me mee naar het politiebureau, zodat ik daar meteen geholpen word en niet uren hoef te wachten. Ik krijg mailtjes van anderen die bezorgd zijn en vragen of ik iets nodig heb. En dat doet me dan wel weer erg goed, deze lieve mensen om me heen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
