Un domingo de San Telmo con mis amigos de Tango
Door: Mayke
Blijf op de hoogte en volg Mayke
12 Maart 2013 | Argentinië, Buenos Aires
Ok, misschien zijn er een paar dingen niet helemaal gegaan zoals ik had verwacht. Zoals het vrijwilligerswerk, daar heb ik mijn verwachtingen echt van moeten bijstellen. En in de liefde zijn er ook een paar dingetjes een tikkeltje anders gelopen.
Maar de tango, de tango. Dat heeft toch al mijn verwachtingen overtroffen.
De zondagen in San Telmo vind ik heerlijk. Defensa vol met leuke spulletjes en gezellige drukte. Plaza Dorrego met antiekkraampjes, tangomuziek en dansers. Het heeft vannacht weer eens flink geregend en geonweerd, maar daardoor is de hemel nu strakblauw en is de lucht weer fris. Als ik de deur uit stap ruik ik de heerlijke geuren van de asado´s al. De grote barbeque´s die op de zondagen aan Defensa worden georganiseerd op de parkeerterreinen. Ik loop mijn straat, Balcarce, af onder groene bomen en langs oude tangobarren. De kleuren van de huizen en de schilderingen op de muren zijn helder. Ondertussen ken ik een paar marktkoopmannen. Daar, op Defensa en Chili, is Pablo, die grote rozen voor in het haar verkoopt. En een eindje verder Felippe, die zijn siraden verkoopt. We drinken een mate, terwijl we op het trottoir naar de langsslenterende menigte kijken en even bijkletsen. Omdat het misschien mijn laatste zondag in San Telmo is, volgende week ga ik op weg naar Salta en ik weet nog niet op welke dag ik terugkom in Buenos Aires, loop ik heel Defensa af naar Plaza de Mayo en bekijk ik alle kraampjes nog even goed. Na twee uur ben ik wel hongerig, dus ik loop via de parallelstraat Bolivar terug richting Plaza Dorrego. En ik stop bij mijn favoriete parilla voor een choripan. Deze eet ik lekker op, buiten in de zon, op het trottoir.
Eenmaal op Plaza Dorrego word ik begroet door de caféhouder van tangobar Plaza Dorrego (toepasselijke naam) op de hoek van Defensa en Humberto 1 en even daarop roept het tangoheertje me. Natuurlijk, het tangoheertje. Die was ik vergeten te noemen in mijn vorige verhaal. Ook hem zie ik regelmatig, op de zondagen, en dan roept hij me bij mijn naam: ´Señorita Holanda!´, waarop hij me een handkus geeft en me een mate in de handen schuift. Via hem ken ik nu de dansers van Plaza Dorrego en ik blijf meestal een uurtje zitten om te kletsen, naar het publiek te kijken en de dansers aan te moedigen. Het is heerlijk onder de frisgroene bomen.
Na een uurtje overwint de lekkere trek en ik loop naar de ijssalon voor zo´n kwartliter bak ijs, en daarmee loop ik richting Humberto 1 en Balcarce. Daar staan mijn vrienden van Orquesta Tipica El Afronte. Ik schiet in de lach als ze me tussen de tango´s door zien en in koor ´hola!´ roepen, terwijl ze zwaaien en het publiek zich als één man omdraait om te bekijken voor wie dat bedoeld is. Soms vergeten ze dat er naar hen gekeken wordt. Ik neem plaats op de trappen van Catedral San Pedro en eet mijn ijs op, terwijl ik luister naar de tango´s. Ik pak mijn camera, want ik heb geleerd van de Fotograaf om door de lens van de camera te kijken en daarmee allerlei leuke dingen vast te kunnen leggen. El Cantor komt me een knuffel brengen en snoept stiekem wat van mijn ijs. Volgens mij blijf ik daar anderhalf uur zitten, totdat de zon in kracht afneemt en langzaam naar beneden zakt. De tijd staat een beetje stil hier, op de zondagen in San Telmo.
Maar dan zie ik dat het al bijna zeven uur is. Ik haast me naar huis, spring snel onder de douche, werk een boterham en wat yoghurt naar binnen en bedenk me wat ik aan moet. Mijn satijnen jurk-geval hangt nog om de leuning van de stoel, dus die schiet ik aan. Waarschijnlijk wat te overdressed voor de milonga van Plaza Dorrego, maar misschien is het wel mijn laatste, dus daar mag wel wat extra aandacht aan gegeven worden. Het tangoheertje en de dansers van Plaza Dorrego hebben al een plekje voor me vrijgehouden. De lichtjes hangen in de bomen en de temperatuur buiten is precies goed. De Nederlandse Zangeres (NZ) is er ook, maar we spreken elkaar weinig, omdat we allebei veel dansen. De milonga van Plaza Dorrego eindigt om 11 uur. We bespreken waar we naartoe zullen gaan, er zijn ongeveer 4 milonga´s die leuk zijn op de zondagavond. Opeens verschijnt de Danser achter me. Hij heeft een ander plan. Een vriendin van hem is professioneel danser en heeft hem en ´zijn vrienden´ uitgenodigd om naar het Congreso Internacional de Tango te komen, gratis en voor niks! Het is in de locatie van Niño Bien, een locatie die nog op mijn verlanglijstje staat, maar die ik misschien onbewust nog niet aangedurfd heb. Het is een hoog-formele locatie, met galajurken, diamanten (of nou ja, in ieder geval een hoog glittergehalte aan juwelen) en smokings. Professioneel dansers en megagoede amateurdansers. Het soort locatie waar ik waarschijnlijk mijn ogen uitkijk, maar niet zelf aan het dansen kom. Om die regels dat je als vrouw maar moet afwachten of je ten dans wordt gevraagd. Maar dat is niet zo erg, mijn rechter grote teen weigert soms nog steeds dienst. En wat een prachtige locatie is het. Hoge spiegels, paleiselijk gebouw, een oud theaterpodium en de dansvloer die ik al in een paar duizend youtube-filmpjes heb gezien. Ik kijk echt mijn ogen uit door alle pracht en praal. Gelukkig ben ik met de Danser, dus ik kan wel enkele dansjes doen.
Er komt een Orquesta het podium op. Los Reyes de Tango. Onvoorstelbaar goed. Anders dan de Orquesta Tipica´s zoals El Afronte, die de tango´s eigen hebben gemaakt en er een eigen geluid aan hebben gegeven, spelen Los Reyes de Tango de tango nog in de orginele jaren ´30 versies. Koningen van de tango, dat zijn ze zeker. De Danser, NZ en ik maken een diepe buiging.
Ik kijk rond en dan valt mijn mond even open. Daar zit ze, maar twee tafeltjes van me af. Petite, slank, bloedje mooi. Oorbellen schitteren in haar oren en verder draagt ze een simpel zwart jurkje. Één van mijn idolen zit naast me! En danst op dezelfde vloer als ik! Ik ben opeens blij met mijn satijnen jurk-geval en door de magie van alle dansers en de locatie, zet ik mijn rechter grote teen in standje ´negeer´. Want opeens word ik ten dans gevraagd door een andere heer dan de Danser. De eerste tango doet hij rustig aan, waardoor ik ontspan en denk: ´oh, hij is net als ik nog niet zo lang bezig´. Mis! De tweede tango knalt hij, maar doordat ik gewend ben geraakt aan zijn manier van leiden in de eerste tango, kan ik mee! En hoe! Een perfecte tanga (4 tango´s) volgt. Ik laat even mijn city/tango-face los en kijk hem stralend aan. Wat fantastisch om hier te zijn en hier te mogen dansen! Ik kan het niet geloven. Hij kijkt me lachend aan; ´Maar waarom? Je danst fantastisch´.
Je danst fantastisch.
Ik dans fantastisch.
Halleluja.
Wonder boven wonder word ik door een aantal heren gevraagd. Half 4 eindigt de nacht.
Ja, de zondagen van San Telmo. Maar bovenal de tango. Dat is met recht een droom die uit is gekomen.
(Omdat mijn computer even geen foto´s van deze dag en alle personen op deze site wil uploaden, daarom maar even via deze link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.497143763680699.1073741825.100001552382887&type=3&l=f91f9ab660 )
Maar de tango, de tango. Dat heeft toch al mijn verwachtingen overtroffen.
De zondagen in San Telmo vind ik heerlijk. Defensa vol met leuke spulletjes en gezellige drukte. Plaza Dorrego met antiekkraampjes, tangomuziek en dansers. Het heeft vannacht weer eens flink geregend en geonweerd, maar daardoor is de hemel nu strakblauw en is de lucht weer fris. Als ik de deur uit stap ruik ik de heerlijke geuren van de asado´s al. De grote barbeque´s die op de zondagen aan Defensa worden georganiseerd op de parkeerterreinen. Ik loop mijn straat, Balcarce, af onder groene bomen en langs oude tangobarren. De kleuren van de huizen en de schilderingen op de muren zijn helder. Ondertussen ken ik een paar marktkoopmannen. Daar, op Defensa en Chili, is Pablo, die grote rozen voor in het haar verkoopt. En een eindje verder Felippe, die zijn siraden verkoopt. We drinken een mate, terwijl we op het trottoir naar de langsslenterende menigte kijken en even bijkletsen. Omdat het misschien mijn laatste zondag in San Telmo is, volgende week ga ik op weg naar Salta en ik weet nog niet op welke dag ik terugkom in Buenos Aires, loop ik heel Defensa af naar Plaza de Mayo en bekijk ik alle kraampjes nog even goed. Na twee uur ben ik wel hongerig, dus ik loop via de parallelstraat Bolivar terug richting Plaza Dorrego. En ik stop bij mijn favoriete parilla voor een choripan. Deze eet ik lekker op, buiten in de zon, op het trottoir.
Eenmaal op Plaza Dorrego word ik begroet door de caféhouder van tangobar Plaza Dorrego (toepasselijke naam) op de hoek van Defensa en Humberto 1 en even daarop roept het tangoheertje me. Natuurlijk, het tangoheertje. Die was ik vergeten te noemen in mijn vorige verhaal. Ook hem zie ik regelmatig, op de zondagen, en dan roept hij me bij mijn naam: ´Señorita Holanda!´, waarop hij me een handkus geeft en me een mate in de handen schuift. Via hem ken ik nu de dansers van Plaza Dorrego en ik blijf meestal een uurtje zitten om te kletsen, naar het publiek te kijken en de dansers aan te moedigen. Het is heerlijk onder de frisgroene bomen.
Na een uurtje overwint de lekkere trek en ik loop naar de ijssalon voor zo´n kwartliter bak ijs, en daarmee loop ik richting Humberto 1 en Balcarce. Daar staan mijn vrienden van Orquesta Tipica El Afronte. Ik schiet in de lach als ze me tussen de tango´s door zien en in koor ´hola!´ roepen, terwijl ze zwaaien en het publiek zich als één man omdraait om te bekijken voor wie dat bedoeld is. Soms vergeten ze dat er naar hen gekeken wordt. Ik neem plaats op de trappen van Catedral San Pedro en eet mijn ijs op, terwijl ik luister naar de tango´s. Ik pak mijn camera, want ik heb geleerd van de Fotograaf om door de lens van de camera te kijken en daarmee allerlei leuke dingen vast te kunnen leggen. El Cantor komt me een knuffel brengen en snoept stiekem wat van mijn ijs. Volgens mij blijf ik daar anderhalf uur zitten, totdat de zon in kracht afneemt en langzaam naar beneden zakt. De tijd staat een beetje stil hier, op de zondagen in San Telmo.
Maar dan zie ik dat het al bijna zeven uur is. Ik haast me naar huis, spring snel onder de douche, werk een boterham en wat yoghurt naar binnen en bedenk me wat ik aan moet. Mijn satijnen jurk-geval hangt nog om de leuning van de stoel, dus die schiet ik aan. Waarschijnlijk wat te overdressed voor de milonga van Plaza Dorrego, maar misschien is het wel mijn laatste, dus daar mag wel wat extra aandacht aan gegeven worden. Het tangoheertje en de dansers van Plaza Dorrego hebben al een plekje voor me vrijgehouden. De lichtjes hangen in de bomen en de temperatuur buiten is precies goed. De Nederlandse Zangeres (NZ) is er ook, maar we spreken elkaar weinig, omdat we allebei veel dansen. De milonga van Plaza Dorrego eindigt om 11 uur. We bespreken waar we naartoe zullen gaan, er zijn ongeveer 4 milonga´s die leuk zijn op de zondagavond. Opeens verschijnt de Danser achter me. Hij heeft een ander plan. Een vriendin van hem is professioneel danser en heeft hem en ´zijn vrienden´ uitgenodigd om naar het Congreso Internacional de Tango te komen, gratis en voor niks! Het is in de locatie van Niño Bien, een locatie die nog op mijn verlanglijstje staat, maar die ik misschien onbewust nog niet aangedurfd heb. Het is een hoog-formele locatie, met galajurken, diamanten (of nou ja, in ieder geval een hoog glittergehalte aan juwelen) en smokings. Professioneel dansers en megagoede amateurdansers. Het soort locatie waar ik waarschijnlijk mijn ogen uitkijk, maar niet zelf aan het dansen kom. Om die regels dat je als vrouw maar moet afwachten of je ten dans wordt gevraagd. Maar dat is niet zo erg, mijn rechter grote teen weigert soms nog steeds dienst. En wat een prachtige locatie is het. Hoge spiegels, paleiselijk gebouw, een oud theaterpodium en de dansvloer die ik al in een paar duizend youtube-filmpjes heb gezien. Ik kijk echt mijn ogen uit door alle pracht en praal. Gelukkig ben ik met de Danser, dus ik kan wel enkele dansjes doen.
Er komt een Orquesta het podium op. Los Reyes de Tango. Onvoorstelbaar goed. Anders dan de Orquesta Tipica´s zoals El Afronte, die de tango´s eigen hebben gemaakt en er een eigen geluid aan hebben gegeven, spelen Los Reyes de Tango de tango nog in de orginele jaren ´30 versies. Koningen van de tango, dat zijn ze zeker. De Danser, NZ en ik maken een diepe buiging.
Ik kijk rond en dan valt mijn mond even open. Daar zit ze, maar twee tafeltjes van me af. Petite, slank, bloedje mooi. Oorbellen schitteren in haar oren en verder draagt ze een simpel zwart jurkje. Één van mijn idolen zit naast me! En danst op dezelfde vloer als ik! Ik ben opeens blij met mijn satijnen jurk-geval en door de magie van alle dansers en de locatie, zet ik mijn rechter grote teen in standje ´negeer´. Want opeens word ik ten dans gevraagd door een andere heer dan de Danser. De eerste tango doet hij rustig aan, waardoor ik ontspan en denk: ´oh, hij is net als ik nog niet zo lang bezig´. Mis! De tweede tango knalt hij, maar doordat ik gewend ben geraakt aan zijn manier van leiden in de eerste tango, kan ik mee! En hoe! Een perfecte tanga (4 tango´s) volgt. Ik laat even mijn city/tango-face los en kijk hem stralend aan. Wat fantastisch om hier te zijn en hier te mogen dansen! Ik kan het niet geloven. Hij kijkt me lachend aan; ´Maar waarom? Je danst fantastisch´.
Je danst fantastisch.
Ik dans fantastisch.
Halleluja.
Wonder boven wonder word ik door een aantal heren gevraagd. Half 4 eindigt de nacht.
Ja, de zondagen van San Telmo. Maar bovenal de tango. Dat is met recht een droom die uit is gekomen.
(Omdat mijn computer even geen foto´s van deze dag en alle personen op deze site wil uploaden, daarom maar even via deze link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.497143763680699.1073741825.100001552382887&type=3&l=f91f9ab660 )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
