Update :)

Dat ik er niet over schrijf, betekent niet dat het er niet meer is.
Mijn zintuigen staan nog steeds op scherp. Nog steeds. Niets is nog sleur, hoewel er wel routine is. Niets is nog vanzelfsprekend. Ok, misschien zijn er soms momenten dat ik niet zo goed oplet. Als ik puffend in de warmte, met een rood hoofd en zware boodschappentassen naar huis loop. Of als ik enorme hoofdpijn heb, want ja, bijna-migraine blijft bijna-migraine, ook hier in prachtig Buenos Aires. Of als er weer eens geen bus komt opdagen. En 20 minuten later opeens twee achter elkaar. Dat soort momenten let ik niet zo goed op. Maar over het algemeen wel. Elke dag sta ik even tien seconden stil bij Casa Rosada en Plaza de Mayo, als ik daar in de metro stap. Als ik in bus 29 naar Montserrat zit, kijk ik altijd door het raam naar de Obelisk op Avenida 9 de Julio, het verlichte Casa Rosada en Teatro Colón. Nog steeds voel ik de zon, de warmte en het briesje als ik buiten dans op Plaza Dorrego. Nog steeds voel ik heel bewust dat ik überhaupt zoveel kan dansen. Dat ik hier in deze prachtige stad ben. Dat ik hier mag zijn.

Het vrijwilligerswerk is iets lastigs. Er is zoveel te doen in dit land en mijn Nederlandse aard wil een dag efficiënt doorbrengen met activiteiten en leuke dingen. Daar heb ik me even anders op in moeten stellen, want in het weeshuis is niets. Een tv en een computer, maar verder geen spelmateriaal. Ik mag de jongens niet meenemen, want sommigen mogen het tehuis niet verlaten en anderen mogen het alleen verlaten als de begeleiding meegaat. De begeleiding is aanwezig, maar zitten in een kantoor. Ze zijn vast ongelooflijk druk, maar ik ben de enige volwassene die zich echt even bezighoudt met de jongens. En dat vinden de jongens fijn, wat aanspraak, een spelletje kaart, en mate (Argentijnse thee) drinken. Maar ik heb het rusteloze gevoel dat ik meer zou kunnen en willen doen. Ik ben toch gewend om meer op een dag te doen dan te zitten, thee te drinken en te kaarten. En terwijl ik wel een middag in de week het koken met de Fotograaf heb georganiseerd, kan het dus voorkomen dat we zoals vandaag met alle boodschappen aankomen en er niemand is. Gelukkig ben ik niet de enige. Of eigenlijk is het triest. De vrijwilligers die in andere projecten werken hebben hetzelfde als ik. Ze werken in kindertehuizen, scholen en opvangcentra. Maar de vrijwilligers hebben weinig te doen. Ze mogen niets anders organiseren dan het programma van de dag. Soms worden ze ingezet voor andere klussen, zoals het verven van een kamer. De begeleiding onderneemt niets met de kinderen en met de kleintjes wordt niets gedaan dat maar ook in de richting van gezelligheid komt, om over ontwikkelingsstimulatie maar niet te spreken. Er zit een meisje met autisme in een klas en daar wordt helemaal niets mee gedaan, want zo geeft de begeleiding aan: ´ze praat toch niet terug´. Zoveel dat er nog gedaan moet worden hier. Zoveel. En zoveel vrijwilligers die iets nuttigs willen doen, die bergen werk willen verzetten. En toch is er geen match.

Dat ik niet altijd over ze schrijf, betekent niet dat ze er niet zijn. De hoofdpersonen van mijn verhaal hier. Zelfs de bijpersonen zijn er nog.
Het Orquesta Tipica El Afronte leer ik nu steeds beter kennen. Twee keer in de week spelen ze op hun milonga. En nu ik ze steeds beter leer kennen, blijkt dat ze écht waanzinnig goede muzikanten zijn. Zelfs de Fotograaf wordt finaal door ze weggeblazen. En hij komt binnenkort op nationale televisie met een optreden, dus hij heeft wel kennis van tangomuziek-zaken. Hij heeft Orquesta Tipica El Afronte twee jaar geleden in Rotterdam gezien en hij heeft hun cd´s. Maar hij was niet zo onder de indruk en hij snapte mijn gevoel voor het Orquesta niet helemaal. Maar Rotterdam is geen San Telmo. Haal de mannen niet uit hun element, want dan verliezen ze hun vuur. En nu heeft de Fotogaaf ze in San Telmo gezien, op hun podium. En hij werd volledig door ze geraakt, weggeblazen en geïnspireerd. Em ik blijf een tikkeltje trots dat ik hun ´persoonlijke vriendin´ ben.
El Cantor blijft El Cantor. Een tikkeltje macho, niet zo goed in het verwoorden van emoties, behalve als het om tango gaat. En terwijl hij daar zo volwassen loopt te zijn op zijn werk, kan ik wel eens twijfelen: hebben we wel echt een connectie? Hij laat soms zo weinig zien. Maar dan is hij weer uit zijn werk en is hij weer aan het babbelen. En hebben we lunches bij barretjes in San Telmo, terwijl we verhalen verzinnen over de mensen die voorbij komen. Hij heeft kibbeling voor me gemaakt. Geproefd in Nederland en hij vond het zo lekker, dat hij het hier voor me heeft gemaakt. Als ik weer eens zo´n moment heb dat ik me niet alleen volledig bewust ben van de situatie, maar zelfs probeer alles in mijn geheugen te prenten, kijk ik zijn pas gerenoveerde huis rond. En ik besef opeens dat ik een aandeel heb in zijn leven. Hij draagt de brilmonturen die we hebben gekocht in de Hans Anders in Nederland. Zijn ideeën voor zijn huis zijn een kopie van de mijne, want hij vond mijn inrichting zo mooi. Maar het belangrijkste zijn de herinneringen: ¨weet je nog Mayke, toen...¨. Ja, ik weet het nog. De Danser vertelde me gisteren daarnaast dat tijdens onze ontmoeting, El Cantor hem op het hart had gedrukt om goed op me te passen en hem de waarschuwing had meegegeven vooral geen dingen in zijn hoofd te halen. Macho El Cantor. Misschien niet zo goed met woorden, maar hij laat het op een andere manier zien.
Zijn stem, de beste van allemaal, en dat kan ik zeggen vanuit de grond van mijn totaal bevooroordeelde en subjectieve hart. Na vele tangoconcerten en zangers te hebben gehoord, besef ik nu pas echt mijn geluk met de stem van El Cantor, zijn kracht en het vermogen om mij en alle anderen vol te laten schieten. Vorige week had hij een bruiloft. Voor het eerst in heel wat maanden, zelfs jaren, kon hij niet zingen. En ik keek vol verbazing toe wat er gebeurde in het publiek en met het Orquesta. Niets klopte er meer.

Met de Danser bezoek ik regelmatig milonga´s en het dansen met hem gaat zo goed. Hoewel ik als Nederlandse vrij lang ben en daardoor met mijn hakken vaak op gelijke hoogte met de dansers ben, is de Danser zelfs dan nog een kop groter. Een ideale lengte om mee te dansen, naast het feit dat hij een sterke en getalenteerde danser ben. Dank je wel El Cantor, dat je ons aan elkaar hebt voorgesteld. We zijn naar La Catedral geweest, een milonga die zowel leuk als verschrikkelijk wordt gevonden door de dansers. Op het moment dat het Orquesta van La Bandeonista speelt, besluit ik erheen te gaan om het met eigen ogen te zien. En ja, de eerste twee uur zijn verschrikkelijk. La Catedral is een prachtig gebouw, maar enorm bekend onder hostels. En dus toeristen. Toeristen die net één les tango hebben gehad, breken alle regels van de dansvloer. Het is één grote zooi en ik voel me chaggerijnig worden. Maar dan begint het Orquesta te spelen en vertrekken alle toeristen naar de zijlijn en vormen een grote cirkel rondom de dansvloer. En dan begint het echte werk. De kings and queens komen eraan en ik hoor erbij! Enkele uren van heerlijke dansen volgen.

De Nederlandse zangeres is weer terug in Buenos Aires na enkele weken rond te hebben gereisd. We gaan naar Plaza Dorrego en bezoeken milonga´s.
De Playboy is er zelfs nog. Er heeft zich een kleine mini-soap ontwikkelt rondom de Playboy, El Cantor en de Danser. Want ik vertelde El Cantor het humoristische verhaal van de Playboy bij La Viruta. En een paar dagen later wandelt diezelfde Playboy Maldita milonga binnen. En blijkt dat El Cantor samen met de Danser in een soort haat-verhouding met de Playboy is. Omdat de Playboy een Playboy is, en tango gebruikt om meisjes te versieren. De Playboy was boos op mij, omdat ik hem zo had laten staan bij La Viruta. En toen El Cantor erachter kwam dat dat de persoon was die bedoelde in mijn verhaal, toen was de woede daar. Die Argentijnse mannen met hun ego´s ook. Maar enkele weken geleden zijn de gemoederen gekalmeerd en kan ik zowel met de Danser als met de Playboy dansen op de milonga van El Cantor.

Ook de Gaucho is er nog. Hij heeft ook zijn woord gehouden en had serieuze plannen om naar Buenos Aires te komen om de tango te gaan dansen. Maar uiteindelijk leek me dat niet zo´n goed idee. Haal de man niet uit zijn element, dan verliest hij zijn vuur. Maar hij vond onze gesprekken zo fijn, met mij kon hij praten over de moeilijkheid van lange afstandsdingen, omdat zijn vriendinnetje in Engeland woont. En nu brandt de uitnodiging om nog een dagje naar de Estancia te komen om lange ritten te paard te maken, als zijn gast en niet als toerist, in mijn facebookinbox.