La Lágrima (3)

De Argentijnen zijn een gevoelig volkje. Niet alleen in tango. Maar overal en altijd. ze zijn zich ten volle bewust van het moment en lijken niet na te denken over verleden en toekomst. Ze geven de volledige aandacht aan het moment. Ze hebben maar enkele argumenten om hun handelen te verklaren, allen met de volgende strekking: ´omdat ik het zo voel¨. Het lukt mij hier ook beter. Waar ik in Nederland probeer mijn emoties in bedwang te houden door gedachten en gefilosofeer, ik tienduizend scenario´s bedenk en me oneindig veel vragen stel over ´hoe de dingen toch allemaal zijn gelopen´, lukt het me hier om te switchen van situaties en de bijbehorende emoties. Van de dagelijkse realiteit van boodschappen doen en naar de metro lopen, naar de dromerige en gevoelige wereld van ed tango, naar het weeshuis met al die jongens met behoefte aan erkenning. Van de buitenwijk van de stad waar het weeshuis staat naar het paleiselijke centrum. Buenos Aires is een stad vol tegenstellingen. Machomannen domineren de straten met een ongekend zelfvertrouwen, maar de homo´s zijn vrij om in diezelfde straten hun liefde te laten zien. Rijk en arm loopt door elkaar; de bedelaarster praat met de bankmeneer. Toeristen lopen door dezelfde straten als waar de locale Argentijnen boodschappen doen en terrasjes pakken. Modern gaat hand in hand met de geschiedenis van de tango. Ik heb weinig tijd om na te denken en te filosoferen. Of misschien is het wel helemaal geen tijd-kwestie, maar een kwestie van het gevoelige gevolk. Ze zijn er gewoon, de emoties, naast elkaar. Een minuut geleden regende het? Dat was een minuut geleden. Nu sta ik in de zon.

De Fotograaf is dolenthousiast om met de kinderen te gaan koken. Hij stelt daarbij voor om niet één keer, maar een aantal keren mee te gaan om de jongens echt dingen te kunnen leren in het kokmanschap. De jongens zijn zo mogelijk nog enthousiaster. Ze staan ons al op te wachten bij de poort. Nonchalant hangen ze er rond, alsof het ze allemaal niet zoveel kan schelen. Maar als we in zicht komen beginnen ze te zwaaien en een aantal jongere jongens komen op ons afgerend. Ze zwermen om ons heen en de Fotograaf wordt direct meegetrokken naar de keuken. En dan begint voor mij een paar uur van genieten als ik zie hoe de keuken een broedplaats van nieuwsgierige en blije jongen wordt en de koks in kwestie stralen en lachen. Ik heb de jongens nog niet eerder zo levendig meegemaakt. Maar als ik zie hoe een ´pupil´ de Fotograaf knuffelt en de Fotograaf hem een zoen op zijn hoofd geeft en hem iets in zijn oor fluistert, krijg ik een brok in mijn keel. En als een paar minuten later één van de koks naar me toe komt, me knuffelt en zegt: ¨je bent echt gekomen! Je bent zo lief dat je zo goed naar ons luistert¨, dan is dat niet goed voor mijn emotionele hart. Ik snuf een traan weg, die gelukkig door niemand wordt opgemekert, behalve door de Fotograaf. En temidden van 20 jongens vormen we tegelijkertijd twee woorden die we zonder geluid naar elkaar uitespreken: ¨thank you¨...

Na het koken moet er natuurlijk gegeten worden. En terwijl één van de koks een passerende begeleider met stralende ogen een hapje aanbiedt, is het antwoord: ¨nee, ik heb al gegeten¨. Tekenend voor de hele situatie hier. Ik kan de begeleider wel slaan, als ik de teleurstelling in de ogen van de jongen zie. Een minihapje, een schouderklopje en een ´goed gedaan jongen´, hoe moeilijk kan dat zijn???
Nu ik de jongens beter leer kennen, valt me het verschil met Nederlandse pubers zo op. Kinderlijk vragen om genegenheid en knuffels, aan de andere kant heftige emotionele ervaringen die hen vroegrijp hebben gemaakt. Binnen een minuut switchen ze van kind naar zelfstandige volwassene en weer naar verliefde puber. Het is onvoorstelbaar hoe ze in staat zijn hun emoties te verwoorden en hoe ze niet bang zijn om te vertellen dat ze verdrietig, boos of bang waren. Of verliefd op dat ene meisje. Hier geen duw en een ´doe toch eens normaal man´, maar een arm en een knuffel van de andere jongens. En daarom zitten de Fotograaf en ik een beetje perplex en stilletjes in de metro terug. Hebben wij nou iets leuks gedaan voor hen...of zij voor ons?

Want was het een geweldige middag en we voelen ons bruisen van de energie. Die energie komt die avond goed van pas. Een fantastisch tangoconcert van Cuarteto de Coviello. In dit kwartet speelt ook weer de contrabassist van El Afronte, het blijft ook hier een kleine wereld. Wat deze vier mannen op het podium presteren is onvoorstelbaar. Hét podium van CAFF, de beroemde plek voor tangomuzikanten. Zoiets als jazzbar The Blue Note in New York. Een begrip in de tangowereld. En terwijl we als kinderen zo blij naar binnen gaan, worden we weggeblazen door de muzikanten. Ze spelen ruim twee uur aan één stuk door, prachtige en krachtige tango´s.
Het is een zwoele zomeravond en dat kan niet anders eindigen dan in een onweersbui. En dan niet een klein regenbuitje en wat lichtflitsen, maar het échte werk. Stortregen, bliksemflitsen die verschijnen boven de stad, een lucht die dondergroen en zwart is en oorverdovend geknal. En in die bui moet ik een taxi vinden. De Fotograaf danst al in de regen, en hoewel het idee leuk is om te dansen in de regen, denkt mijn lijf daar anders over. Een seconde in de regen en ik ben doorweekt, maar het water is zo koud dat ik tegen mijn ´beperking´ aanloop. Mijn spieren trekken krampachtig samen en mijn gewrichten slaan op slot. Ik klappertand en probeer te ontspannen, maar mijn spieren vinden de plotselinge kou echt niet leuk. Terwijl ik schuil onder een afdak, terwijl de regen alsof alles nat maakt en het water al tot mijn schenen staat, zoekt de Fotograaf op straat een taxi. Alles is bezet natuurlijk. En dan zie ik in de verte een lichtje, het lichtje van een vrije taxi. Terwijl de Fotograaf midden op straat gaat staan, zie ik tot mijn schrik dat de taxi hem voorbij rijdt. En mijn behoefte aan een taxi is groter dan mijn koude lijf, dus ik spring in de regen en ren erachter aan. Maar ja. Ik draag teenslippers. En een mooie, maar enkellange jurk die zwaar is van het water. Dus ik glij uit. Volledig, totaal zonder controle, slip ik weg. En daar lig ik op mijn rug, in het water, terwijl de regen op mijn gezicht stroomt. En ik zie hoe de hemel recht boven me oplichten door een mega lichtflits. En het is zoiets als zwemmen in de zee, als je er eenmaal doorheen bent, dan valt het best wel mee. Ik kan niet stoppen met lachen.

Gelukkig komt er tien minuten later een taxi die wel bereid is om een meisje met vijf liter water in haar jurk mee te nemen.