Te Quiero, Tanto

Dan denk je jezelf te kennen. Na jaren zelfonderzoek denk je jezelf te kennen. En de mensen om je heen. Dan worden relaties gedefinieerd en weet je precies wat je in de betreffende relatie kan verwachten. Zussen. Ouder en kind. Vriendinnen. Geliefden. Ex-geliefde. Na jaren zelfonderzoek heb ik zelfs een definitie voor een andere relatie; Ondefinieerbaar. De relaties en mensen die eigenlijk geen naam hebben, maar die van grote invloed zijn op mijn leven. Zogenaamd speciaal, maar uiteindelijk toch niet zo speciaal. Eigenlijk alleen maar heel ingewikkeld en moeilijk. Één zo´n relatie is nu in Buenos Aires. Voor het gemak heb ik hem de afgelopen maanden in een ander mapje in mijn hoofd gestopt, een nieuwe naam gegeven, namelijk die van de Beste Vriend. Maar dat is gewoon een truc om te verbergen dat het om een persoon gaat die keer op keer presteert mijn wereld op zijn kop te zetten, elke keer op een ogenschijnlijke andere, maar uiteindelijk elke keer weer op dezelfde wijze. Hij heeft precies die ene troef in handen: emotionele invloed.
De tango is een spiegel. Maar ook de Fotograaf. En gelukkig mag ik zijn woorden gebruiken door te zeggen dat ik dat ook voor hem ben. Ik ben de afgelopen weken alweer achter nieuwe dingen van mezelf gekomen, dus ik ken mezelf nog steeds niet volledig.

Maar nu is de Beste Vriend hier. En zit hij tegenover me. Weer hetzelfde. Hij spreekt zijn woorden. Altijd maar weer hetzelfde. En hoewel mijn emoties ook weer hetzelfde zijn, woede, machteloosheid, verlangen, weemoed, heb ik deze keer geluk.
We zitten aan een tafel op Bendita Milonga. El Cantor komt het podium op en zingt in een tango mijn Spaanse lievelingswoorden: Te Quiero, Tanto (ik houd van je, zoveel). Niets mooiers dan dat. En dan komt de Fotograaf binnen. En omdat hij me zo goed kent, of zichzelf, dat weet ik nog steeds niet, heeft hij binnen een halve seconde precies door wat er gaande is. En ik weet niet hoe, maar in de volgende seconde heeft hij de situatie volledig omgedraaid. Hij staat naast me. Een hand op mijn schouder, een zoen op mijn wang en met een sterke blik in zijn ogen trotseert hij die van de Beste Vriend. Hij wint. Waarschijnlijk het geluk van zijn totaal onverwachte aanwezigheid. Het geluk van de verrasingsaanval. Maar toch, hij wint. De houding van de Fotograaf straalt intimiteit uit. Intimiteit met mij. Zijn arm losjes om de leuning van mijn stoel, zijn lichaam naar dat van mij gedraaid en hij fluistert een duivels grapje in mijn oor. Ik moet ondanks alles glimlachen. Intimiteit, zoals alleen maar kan bestaan in een relatie die goed gedefinieerd is. En precies datgene wat de Beste Vriend niet meer met mij heeft.
En dan is er de derde man. De Danser. Hij pakt mijn hand, zich totaal onbewust van wat er gaande is, maar door hem kan ik dansen. Dansen op de stem van El Cantor, terwijl al die emoties zich een weg banen in de grote, strakke passen en zijn arm die zich troostend stevig om mijn middel slaat.
Dit is van mij. Deze dans, deze muziek, deze locatie, deze mannen die allemaal prima gedefinieerd tot mij staan. En dat maakt dat ik de Beste Vriend voor het eerst in onze geschiedenis uit balans breng. Rustig en beheerst neem ik weer plaats op mijn stoel. Ik neem een besluit. En ik vertel hem dat hij uit mijn leven mag verdwijnen.

Ik ben begonnen met mijn vrijwilligerswerk in het weeshuis. 24 jongens tussen de 11 en de 19 jaar wonen in een ´hogar´. Er zijn intelligente jongens, jongens die een achterstand lijken te hebben (ach wat, ik ben orthopedagoog, ik mag dat wel wat stellender zeggen!), jongens met gedragsproblemen. Ze hebben in gewelddadige gezinnen en/of op straat geleefd. 24 jongens die behoorlijk gek zijn met elkaar. De Argentijnen zijn een knuffelig volkje. Bij een eerste ontmoeting is daar meteen de zoen op de wang en een omhelzing. Op straat en in de metro´s zie je mensen knuffelen en verliefde stelletjes helemaal in elkaar opgaan. Kinderen worden door hun ouders geknuffeld en zo knuffelt iedereen maar door. En toch moet ik wennen aan het geknuffel in de hogar. Binnen een uur heb ik jongens op mijn schoot zitten, word ik gekust en geknuffeld door jongens van 18 en ze knuffelen elkaar ook veel. Er is ook wel eens een ruzietje en dan is die handtastelijkheid er ook. Wat me nog het meest opvalt is de begeleiding. Ze zijn aanwezig, ze knuffelen de jongens net zo hard terug, maar ze zitten niet met hen aan tafel tijdens het eten. Ze helpen met het huiswerk, maar ze doen geen spelletjes. De jongens hebben vakantie en hangen de hele dag in het huis. Er staan 2 computers en er is een televisie. Voor de rest is er niets. Er wordt niets georganiseerd, geen activiteiten, geen speelgoed. De dag wordt gedefinieerd door drie momenten: de eetmomenten. En verder ´hangen´ ze maar rond. De één is nog heerlijk kind, de ander loopt met blote buik, stoere zonnebril en reggeatonmuziek in zijn oren stoer te wezen.
Ze zijn zo enthousiast en willen graag voor me zorgen. Ik word overladen met koekjes en thee, één jongen is de hele dag druk geweest om een enkelbandje voor me te vlechten, ze laten me hun liefdesbrieven voor hun vriendinnetjes lezen, en een andere jongen heeft gevraagd of ik hem Engels wil leren. Twee jongens hebben me verteld over hun leven en dat ze in de toekomst graag kok willen worden. In mijn hoofd begint zich een plannetje te vormen. Want de Fotograaf is niet alleen fotograaf, muzikant en revolutionist. Hij heeft ook 4 jaar als kok in een groot restaurant gewerkt.
Als ik er ben, vragen ze, vragen ze, vragen ze. En ik wil hun oprechte zorgzaamheid niet teniet doen. Maar wat erachter zit is schrijnend. Deze jongens knuffelen. Ze vragen, vragen, vragen. En zorgen, zorgen, zorgen. Ik zie het in hoe ze mijn naam tien keer zeggen totdat ik reageer (niet dat ik niet meteen probeer te reageren, maar soms word ik door 7 jongens tegelijk geroepen), ik zie het hoe ze met hun boek of computerspel aan tafel gaan zitten en oogcontact proberen te krijgen. Hoe ze wachten tot ik een hapje van het koekje heb genomen of een slokje thee en wachten op de bevestiging dat ik het lekker vind. Er is maar één achterliggend gevoel waarin ze bevestigd willen worden.
Zie je mij?
Ben ik iemand?
Doe ik er toe?

Deze jongens hebben iemand nodig die die prachtige woorden tegen ze zegt: ´Te Quiero, Tanto´. Ze zoeken genegenheid en knuffelen een relatief vreemde. Zij hebben iemand nodig, die altijd, zelfs op een rotmoment, prima gedefinieerd tot hen staat en die hand op de schouder legt. Precies zoals mijn vrienden en familie. Precies zoals de Fotograaf deed bij mij nadat ik dat belangrijke besluit had genomen. Hij stond achter me. Een hand op mijn schouder en een kus op mijn hoofd. ´Ik ben hier, voor jou´.