Het Parijs van Zuid-Amerika

Sissi.
Ja, Sissi. Die kennen we allemaal wel toch? Die scene, in deel 3, dat ze met haar Franzl het operagebouw in Milaan bezoekt. Houdt dat beeld vast.
Want ik heb vandaag Teatro Colón bezocht. Het operagebouw hier in Buenos Aires, en naast de operagebouwen in Berlijn, Venetië en jaja, Amsterdam, de weelderigste en theatraalste plek om te bezoeken, om nog maar niet te spreken van de beste acoestiek.
De gids neemt me mee in verhalen over een oud treinstation, oude Europese families, een Italiaanse architect die op zijn 44ste overlijdt en zijn opvolger die ook op zijn 44ste overlijdt, beroemde namen die hier hebben gestaan. Het speelt zich voornamelijk af in de jaren 1900-1940. Ik zwijmel weg in Teatro Colón.

Want ik stiekem een romantisch type. Daarom past deze omgeving ook zo goed bij mij. De mooie jurken, de elegante hakjes, de oude, romantische panden waar ik mag dansen. Katedralen, paleiselijke confiteria's, verborgen dansvloeren achter dubbele deuren op zolderetages of ondergrondse locaties. In deze omgeving kan ik me overgeven aan de hoffelijkheid en etiquette van Argentinië. Niet alleen op een tangovloer, maar ook op straat. Een man die nog om mijn hand moet komen vragen op de dansvloer, waarbij ik hem met een blik en een knikje van het hoofd TOESTEMMING geef om bij me te komen. Eens wat anders dan de Nederlandse mannen die met een 'ben jij ook Twentuh-fan?' proberen een gesprek aan te knopen. De heren die me begeleiden naar een taxi of naar de deur. De heer die erop staat om de drankjes te betalen en weigert ook maar een flesje water voor een euro van me aan te nemen. En dan nog de hele dans die uitgevoerd wordt als je als meisje met een jongen of man op straat loopt. De regel is dat de heer altijd aan de rechterkant van de dame loopt, om haar te beschermen (tegen wat eigenlijk? ). Tenzij er een groepje mensen/mannen aan de kant van de gebouwen staan, dan wisselt de heer van zijde. Vorig jaar bracht het me aan het giechelen als El Cantor van plaats wisselde. Want dat gebeurd niet één of twee keer. Even voor het plaatje; je loopt 100 meter, waarbij hij 25 keer van plaats wisselt, waardoor er niet echt handig een gesprek gevoerd kan worden en hand in hand lopen eigenlijk behoorlijk ingewikkeld wordt.

Ik ben stiekem een romantisch type. En toch heb ik er moeite mee. Ik weet me niet echt raad met romantiek en kan me daardoor niet echt een houding te geven. Een bos rode rozen of een toegezonden liefdesliedje laat me hakkelen en een stompzinnig sceptische opmerking maken. En toch ben ik een meisje dat hoffelijkheid aantrekt. Van al die mannen die er rondlopen, komen toch de types met een aangeboren respect voor vrouwen en met een bepaalde hoffelijkheid op me af. Maar die hebben stiekem een buitenlands randje. Mannen die alles op alles zetten om naar me toe te komen vanuit een ander land, liefdesverklaringen opstellen en deuren en autoportieren voor me open willen houden. Maar ja, ik ben gewend om iedere deur zelfstandig open te maken en per dag een kleine 200 km zelf te rijden. Dus ik stribbel dan tegen. Ik rol met mijn ogen. Ik schiet in de lach. En dan duurt het een aantal weken, voordat de heer in kwestie gefrustreerd en boos wordt. Meestal komen we uiteindelijk tot een compromis. Ik wacht geduldig tot hij het autoportier heeft geopend en dan kan ik instappen en lekker zelfstandig wegrijden. In Nederland vind ik het gewoon moeilijk om me over te geven aan die romantiek.
Maar hier vind ik het wel. Ik laat me achterovervallen en wentel me er heerlijk in. Want ik vind dat je cultuur moet respecteren.

Waar de Argentijnse heer aardig tegen me is, hoef ik van de Argentijnse vrouw over het algemeen geen solidariteit te verwachten. Ik mag al blij zijn als ik gewoon wordt geholpen in de supermarkt, zonder dat er een uiterst vijandige spanning komt te hangen. Soms weigeren vrouwen me te helpen en dan roepen ze hun mannelijke collega. Ik vind dat heel naar. Want ik vind ze prachtig, die Argentijnse vrouwen. Voor in de 20, over de 70, ze hebben een gratie. Ze dragen nooit kleding die hun figuur niet kan hebben, ze weten haarfijn wat elegantie is en met hun ravenzwarte haar, donkere ogen en lichtgetinte huid zijn ze in mijn ogen zo ongeveer de mooiste van de wereld. En toch is er maar een enkele vrouw die haar schoonheid tot haar recht laat komen. Want ze willen Europees lijken. Europees zijn. Ze verven hun haar blond (wat eindigt in een geel/oranje kleur), dragen contactlenzen en smeren hun huid vol zodat ze minder getint lijken. Ze doen hun schoonheid verbleken om maar te voldoen aan het in hun ogen westerse ideaal. En dan ben ik als bijna natuurlijke blondine met blauwe ogen zo´n beetje de vijand.

Een nieuwe week begint. Zondagavond, Plaza Dorrego. Het is een stuk drukker dan vorige week. De sfeer spat ervan af. Na een uurtje dansen weigeren mijn voeten alleen dienst. Volgende week beter! Ik loop naar de milonga van La Bandeoniste en laat me daar achterover zakken in de airconditioning. Na haar optreden met een violist en pianist, bevind ik me backstage met La Bandeonista en de fotograaf. Een glas rode wijn, het briesje dat door de open luiken naar binnen waait. De ruimte is oud en schemerig, mijn gezelsschap rookt een sigaret bij het raam. Ik kijk in de spiegel en zie een fragment als in een film; een bandoneon, een volle maan, een verlichte stad en drie mensen in een schemering die maar weer door praten over muziek, liefde en het leven.

De volgende dag word ik veel te vroeg wakker. En ik ben weer veel te energiek om verder te slapen. Ik stap uit bed en besluit een lange wandeling te maken. Een hele lange wandeling. Langs Libreria de Avila, de oudste boekwinkel van Buenos Aires, via Avenida de Mayo naar Plaza Congreso. Het gebouw dat lijnrecht tegenover Casa Rosada geplaatst is. En eigenlijk veel mooier en indrukwekkender is dan Casa Rosada, maar de pech heeft om niet roze te zijn. Of een beroemde balkonscene te hebben gehad (Evita Peron-Don´t cry for me Argentina!). Ik neus in de vele boeken van Libreria de Avila, met recht een oude boekwinkel. Met nog de oude boekenplanken, de trappen en een oud tafeltje waar een heertje boeken restaureert. Natuurlijk koop ik een boek. Letras de Tango. Veel leuker om alle tangoteksten in een oud boek verzameld te hebben, dan dat ik ze iedere keer via internet op mijn computerscherm moet lezen. En nog een boek van Paulo Coelho. In het Spaans. Mocht ik eens megaveel tijd hebben.
De Spaanse lessen beginnen deze week een stuk beter voor me! Opeens rollen er zinnen over mijn lippen en kan ik op straat of in een taxi best een goed gesprek houden.

Ik kom in een routine terecht. Na een week heb ik al een favoriet sandwichbarretje om mijn lunch te halen, loop ik dezelfde routes naar vaste plekken en zijn de dagen in een ritme ingevuld. Maar een routine betekent nog geen sleur. Nog steeds kijk ik omhoog naar de prachtige gevels en oude kerken (en omlaag om alle kuilen in het trottoir te omzeilen), kijk ik naar de mensen en etalages, ruik de geuren en hoor ik muziek en stemmen, help ik verdwaalde toeristen weer op het juiste spoor te komen en stap ik iedere dag met een nieuw plan en nieuwe energie de deur uit.
Ik bemerk, dat als ik ´s avonds naar mijn tweede Bendita Milonga van El Cantor loop, ik me niet onveilig voel. Natuurlijk maak ik een ommetje om gevaarlijke punten te omzeilen en is het nog geen 11 uur ´s avonds, maar toch. De straten zijn gevuld met toeristen die naar hun hotel slenteren en Argentijnen die nog aan een diner zitten. Het is nog steeds een graad of 30 en ik ken de straten nu al goed.
De Bendita Milonga is weer een stukje magie. Het Orquesta is altijd goed. Maar soms zijn er avonden dat er net iets extra´s gebeurd, en dit is zo´n avond. De muzikanten zijn perfect op elkaar afgestemd en hun kracht is weer volledig voelbaar. Samen met de danser met wie ik vorige week als laatste de dansvloer verliet, geniet ik van het concert. Hij is al net zo´n fan als ik, maar dan al vier jaar. El Cantor heeft de eigenaar van de wafelbar uitgenodigd om naar de milonga te komen, om hem zo nog eens te bedanken voor het heerlijke ontbijt dat hij ons heeft voorgeschoteld. Samen met zijn vriendin komt hij naar de milonga, hij herkent me en ook zij kruipen bij mij aan tafel. Ik kan er niets aan doen dat ik toch weer een tandje hoger grijns als ik me besef dat ik hier met drie locale Argentijnen en El Cantor zit. Hoewel hun gesprek af en toe wel erg snel gaat in het Spaans, maakt me dat helemaal niet uit. Ze houden ook wel veel rekening met mij door over te stappen op het Engels. De danser sleept me herhaaldelijk de dansvloer op en nodigt me zelfs uit om de volgende avond met hem mee te gaan naar een advancedclass van tango als zijn partner. Helaas kan ik niet, maar we spreken af een andere keer naar een milonga te gaan. Hoewel ik dat wel met een korreltje zout neem. Want naast al die romantiek is er gewoon realiteit; de nonchalance van de Argentijnen. Ze roepen enthousiast om af te spreken, maar ongeveer 30% van die afspraken gaat maar door. En ik probeer nog uit te vinden hoe je kunt weten of iemand zich echt aan de afspraken houdt of maar wat loopt te roepen. En 5 minuten later bij een ander weer.
Maar voor nu maakt dat niet uit. Deze avond eindig ik deze fantastische dansavond weer als laatste met hem op de dansvloer.