Mi vida de San Telmo

Oeps. Er hebben zich enkele blaren op mijn voeten gevormd en er is er één finaal losgescheurd. Op de meest onmogelijke plek om te dansen. Dat, samen met vermoeidheid, maakt dat ik een avondje om half 11 ga slapen. Kan ik de volgende dag mooi op tijd opstaan en afreizen naar begraafplaats La Chacarita. Vorig jaar heb ik de trekpleister Cementario Recoleta bezocht, waar onder andere Evita Peron ligt. Recoleta heeft nog maar een paar plaatsjes over, voor heel rijke mensen. La Chacarita is veel minder bekend, maar herbergt tangolegendes als Piazolla, Trolio, Carlos di Sarli, Agustin Magaldi, Carlos Gardel en vele en vele anderen.
Als ik aankom bij La Characita is het tot mijn grote verbazing rustig. De brede lanen zijn uitgestorven (sorry voor de woordkeuze), op enkele tuiniers en mannen na die de graven onderhouden en reconstrueren. Gewend als ik ben aan Recoleta, waar er een heuse stratenkaart is en er rondleidingen zijn, begin ik te zoeken. Ik word aangesproken door een politieman en als ik vertel voor wie ik kom, draaien even verder op twee oudere mannetjes (straatvegers) zich om. Ze beginnen te stralen en in vlug Spaans tegen me te praten. De enige woorden die ik kan onderscheiden zijn ´zangers´, ´dansers´ en ´tango´. Als ik vertel dat ik tango dans, leven ze helemaal op. Één van hen gaat in een rechte houding staan en de ander pakt mijn handen. Ik krijg het gevoel dat deze twee mannen heel wat kennis en ervaring in de tangowereld hebben; die van ongeveer de jaren 40 van de vorige eeuw, toen ze nog jonge twintigers waren. Maar omdat ik er niets van kan verstaan, gaat al die ervaring aan mijn neus voorbij. Ze pakken mijn hand en zetten me in hun krakkemikege vrachtautootje. Ik kijk een beetje hulpeloos naar de politieman, maar die knikt geruststellend. Goed, avontuur is vertrouwen, zeggen ze wel eens.
Ze rijden me rond door de begraafplaats en zetten me dan af bij de vleugel van tanguero´s. Ah, daar zijn ze. Troilo, Magaldi, Di Sarli...Ik dwaal ruim een uur rond. Veel graven kan ik helaas niet vinden, maar ik hou van de sfeer van deze begraafplaats. Het is zo rustig. Een enkele keer kom ik iemand tegen die een graf opzoekt van een vriend of familielid. Ze hebben allemaal grote bossen bloemen in de hand. Want waar Recoleta voor de rijke mens is, is La Chacarita voor de ´gewone man´. Als ik de lanen vol graftombes verlaat, kom ik uit op open velden. Zo ver als ik kan kijken, honderden, duizenden graven met witte kruizen. Wow.

Ik loop de ruim 4 km naar mijn Spaanse school. Ik loop iedere dag erg veel en ik vind het heerlijk. Alleen een beetje jammer van de blaren, maar ik kan me herinneren van vorig jaar dat mijn voeten eraan zullen wennen. De Spaanse lessen kan ik steeds beter volgen. Vooral het schrijven en lezen gaat goed. Het zelf spreken gaat erg langzaam, maar goed, ik word begrepen op straat! Dat is al een hele verbetering sinds vorig jaar.

De Maldita Milonga, de tegenhanger van de Bendita Milonga, is een fantastische dansavond voor mij. Het is bom- en bomvol als ik binnenkom, wat toch altijd wel aan de vroege kant is, om een goed plekje te krijgen. Iedere stoel en barkruk is bezet en er staan al mensen langs de kant. Gelukkig behoor ik tot de ´persoonlijke vrienden van het orquesta´, waardoor ik aan hun tafel wordt neergezet. Een megagroep Japanners, of Chinezen, praten hard door de muziek heen. Hoewel ik normaal gesproken alleen maar luister als El Cantor en het orquesta speelt en pas na hun concert ga dansen, maakt de groep Japanners of Chinezen dat ik niet goed kan luisteren. Het maakt me rusteloos. Dan maar de dansvloer op. En daar kom ik ook niet meer af tot het drie uur later is en de milonga ten einde komt. Het is een heerlijke dansavond, mijn lijf zit goed, mijn voeten raken verdoofd en er zijn fijne dansers. Ik praat even kort met het nederlandse bandoneonmeisje, La Bandeonista, en een vriend van haar. Hij bespeelt de viola en is professioneel fotograaf. We hebben afgelopen zondag al veel met elkaar gekletst. Deze keer dus weinig tijd om te kletsen; ik moet de dansvloer op en hij fotografeert de muzikanten. El Cantor is verbaasd; ´elke keer als ik je zocht stond je op de dansvloer. Volgens mij heb je daar de hele avond gestaan, of niet?´. Hij lacht als ik alleen maar kan knikken en een halve liter ijswater naar binnen giet.
Als ik de volgende ochtend facebook open, heeft de fotograaf prachtige foto´s van de muzikanten gepost. En een foto van een dansend koppel. Het is een wow-foto; zwart-witte schakeringen, het beeld van een tango zo prachtig vastgelegd, het meisje, alleen, in een omhelzing op een schemerige dansvloer. En dan zie ik pas dat ik het zelf ben. Ik kan hem wel doodknuffelen, dat hij deze prachtige foto heeft gemaakt.

De volgende avond bloeden mijn blaren en bedenk ik me wat ik zal gaan doen. Op tijd naar bed is in theorie een goed idee, maar de bar tegenover mijn appartement heeft een karaoke avond en het is erg lawaaierig. Daarnaast zit ik toch nog vol energie; deze stad, het dansen dat zo goed gaat. Zal ik toch mijn dansschoenen aantrekken en naar een milonga gaan? Dan komt er een berichtje binnen; La Bandeonista en de fotograaf nodigen me uit voor een drankje bij hem thuis en daarna naar een tango-jamsessie in de beroemde tangobar Sanata. De perfecte oplossing! En zo bevindt ik me opeens bij een klein appartementje in de wijk Montserrat; een wijk dat gevaarlijker is dan San Telmo. De taxichauffeur vraagt me bezorgd of ik alleen over straat moet. Lief van hem.
We zitten gedrieën aan tafel in zijn appartementje, een fles rode wijn in het midden en we praten over de muziek, de liefde en het leven. Twee tangomuzikanten die daarna gepassioneerd naar de sesiones de tango luisteren; de Sanata Bar heeft een klein podium waarop bassisten, pianisten en bandeonspelers wisselen en klassieke tango´s brengen.
Ik ben me enorm bewust van alles wat me deze kleine week al is gebeurd. Ik wilde naar San Telmo komen om verder te gaan waar ik vorig jaar gestopt was en om verdieping te vinden in deze tangocultuur. Maar ik ben zo´n beetje een heel flatgebouw naar beneden gevallen, zoveel verdieping is er nu al. Niet alleen behoor ik nu tot de kings and queens van de tango; degenen die de dansvloer het laatste verlaten (het is toch niet te geloven!), behoor ik tot de vrienden van één van de grootste en beste Orquesta Tipica´s van Argentinië en ben ik de persoonlijke vriendin van EL Cantor; nu zit ik met twee gedreven tangomuzikanten in een typische Argentijnse tangobar (geen toerist te bekennen hier) naar nog meer gedreven muzikanten te luisteren.

De volgende avond ben ik tot een compromis gekomen met twee Nederlandse meiden van de Spaanse school. We gaan naar La Viruta, een salsa en tangoclub. Veel toeristen, maar ook Argentijnen. De twee meiden dansen beide een beetje salsa en dus besluit ik er vrij vroeg heen te gaan voor de gezelligheid, hoewel ik in theorie weet dat La Viruta voor tangodansers pas interessant wordt na (3!) uur ´s nachts. Zodra ik binnenkom weet ik dat ik een grote fout heb gemaakt; de sfeer is te uitbundig, mensen lopen er rond om gezien te worden, er is geen respect op de dansvloer en de muziek is op zijn zachtst gezegd ´modern´ te noemen. Salsa en tango wisselen elkaar af. Een dooddoener, want zo landt een danser in geen van beide dansen goed. Je kan niet tien keer op een avond switchen van extravert naar introvert, van heupwiegen naar strakke passen. Maar ik stel mijn verwachtingen van de avond bij en ga gezellig met de meiden de vloer op. Ik wissel tussendoor mijn schoenen en dan zie ik hem. De menigte wijkt uit uiteen, hij loopt langzaam, beheerst, doelgericht. Hij heeft mij in het vizier. Ik rol met mijn ogen. Gadverdamme. De Playboy.
De Playboy is een concept binnen de danswereld. Een goed uitziende man die iedere dansavond een meisje probeert te krijgen. Dit doet hij door veel met haar te dansen, haar ´tips´ te geven en haar daarna te complimenteren. Door drankjes te kopen en haar al zijn aandacht te schenken. De Playboy is een technisch ontzettend sterke danser, waardoor hij ontzag opwekt bij de anderen. De Playboy staat mijlenver af van de tango. Net als de Taxidanser trouwens. De Taxidanser is een heel goede danser en een mooie man. Hij wordt betaald om een groep dames naar een milonga te brengen en daar de hele avond met hen te dansen en ze daarna weer veilig terug te brengen. Een doorn in het oog van El Cantor, want het hele concept van tango; uit vrije wil met een ander dansen, en daar een uniek iets vinden samen, wordt ondermijnd door de betaling van de één aan de ander.
Maar goed, na 8 jaar op een dansvloer weet ik wel raad met De Playboy. Ik verwar hem, doe mijn voordeel met zijn sterke danstalent (hij sleept me mee naar de advancedclass) en dans een paar fijne dansen. Om na een tijdje hem achter te laten. Hij krabt op zijn hoofd en fronst ("waar ging dit mis?"). Dan zie ik tot mijn schrik dat hij naar mijn twee Nederlandse studiegenootjes gaat. En die vallen in een giechel. En voelen zich vereerd dat hij met hen wil dansen. Ohoh...

Het is alweer zondag. De dag van Feria de San Telmo. De markt. Uitbundige mensen. Dansers en muziek. Ik dwaal rond en loop prompt tegen twee jongens van de Spaanse school aan. Ze volgen me, en de volgende paar uur laat ik ze kennis maken met tango, de speciale plekjes van San Telmo, chorizopan (worst op brood) en oude verhalen. Ik vind het eigenlijk best grappig om ze zo rond te leiden. Het is een fijne middag.
En vanavond is het weer tijd. Tijd voor Plaza Dorrego en haar milonga en daarna de milonga van La Bandeonista. Fijn!